Preoccupations ging in het verleden als Viet Cong door het leven maar het leek de band uit Calgary beter om toch maar voor een minder controversiële naam te kiezen. Toen dit nieuwe album werd opgenomen was dit niet de enige verandering. Verhuizingen van alle bandleden en het ontbreken van een vastomlijnd opnameplan waren ook bepaald geen alledaagse gegevens.

Uiteindelijk heeft de band er nog een aardig album uitgeperst, een plaat vol donkere, ruwe postpunk. Zanger/bassist Matt Flegel komt op Anxiety direct dreigend binnen met zijn donkere, penetrante stemgeluid. Monotony gaat over een doodsaaie baan en met zijn straffe ritme en donkere postpunk/new wave-sferen brengt Preoccupations The Cure van lang geleden in herinnering.

Zodiac is een pittige, noisy exercitie waarop ineens een lekkere droge, penetrante bas opduikt; Preoccupations doet niet aan polijsten. Het schurende geluid van het uptempo Degraded is niet ver verwijderd van de sound van Interpol. Hoe energiek Preoccupations op deze track ook mag klinken, tekstueel waait er geen vrolijke wind en zingt Flegel over hoe hij verwordt tot een fractie van zichzelf.

Het lange Memory lijkt het sleutelnummer. Nog steeds donker van aard maar toch met meer lucht en ruimte. Opgesierd door een aangename versnelling, ambientpassages en innemende, meeslepende gastvocalen van Wolf Parade’s Dan Boeckner is deze track minder zwart, meer grijs/blauw en absoluut welkom na de eerste, confronterende songs.

Afsluiter Fever, dat handelt over troosten, is elektronischer en melodieuzer, met een lekker vervormde gitaar die je qua sfeer terug naar de late jaren zeventig katapulteert. Deze song laat horen dat een iets minder ruw en gesloten geluid een band als Preoccupations goed doet. Iets om de komende tijd – zonder aan kracht/intensiteit in te boeten – op voort te borduren.

Bij beluistering van dit album wordt wel duidelijk dat bandleden tijdens de opnamen nog zoekende waren en niet bepaald in een stabiel vaarwater zaten. Het sfeerrijke maar niet altijd duidelijke geluid van de plaat laat hier en daar te wensen over en ook ontbreekt het nog wat aan écht overtuigende songs. De ruwe, robuuste kracht van het materiaal en de indringende voordracht trekken het album echter toch naar een ruime voldoende.