De zes jaar die het Peter Gabriel had gekost om Us, de opvolger van het miljoenen stuks verkopende So, te maken viel in het niet bij de tien jaar die hij nodig had om met Up, de opvolger van Us op de proppen te komen. Het wachten werd wel weer ruimschoots beloond.

Nadat Gabriel ook met Us weer een lange, uitputtende wereldtour had gemaakt (onder de naam Secret World Live, naar de afsluitsong van Us) had hij er even genoeg van. Hij nam een lange break, dook slechts af en toe de studio in om aan nieuwe songs te werken, en hield zich bezig met ander zaken dan zijn eigen muziek. Pas met het verschijnen het album OVO, de soundtrack voor de 2000 Millenium Dome Show en de fraaie soundtrack voor de uitstekende Australische film Rabbit-Proofe Fence, onder de albumtitel Long Walk Home (voorjaar 2002) was Gabriel weer terug. Nog geen zes maanden later was daar dan ineens Up, het zevende solo studioalbum.

Dat Up wederom een enerverende ervaring zou zijn hadden we kunnen vermoeden. Met elk tot dan toe uitgebrachte album had Gabriel de lat steeds hoger gelegd en met tien jaar op en af in de studio was al duidelijk dat hij niet snel tevreden was. En dat hij nu alleen zelf producer was hielp niet mee zijn onzekerheid over de nieuwe songs te overwinnen. Maar het lange harde werken werd beloond met twee handenvol prachtsongs. Songs die meer dan ooit over leven en dood gingen, teruggrepen op zijn vroege albums en weer wat donkerder van aard waren. (Gabriel zelf zegt altijd dat het pushen van zijn vrolijke kant altijd meer energie kost. Zijn donkere, zwaardere kant is gemakkelijk bij hem op te roepen).

Die donkere kant komt gelijk aan de oppervlakte in albumopener Darkness. Na Red Rain (van So) en Come Talk To Me (van Us) alweer zo’n donkere albumopener die gelijk onder de huid kruipt. De song, die verhaalt over het overkomen van angsten, is een verpletterende muzikale gebeurtenis. Absoluut briljant in opbouw en in emoties strak contrasterend in hard en zacht. Growing Up, donker en funky, sluit naadloos op de albumopener aan. Ritmisch superpakkend en verrassend in opbouw, verhalend over het leven in het algemeen kan dat natuurlijk ook niet anders, en uitbundig in uitvoering.

I Grieve is alweer zo’n hoogtepunt van het album. De song, ontsproten uit het idee dat hij nog nooit een echte song over de dood had geschreven, kreeg pas echt vorm toen Gabriel zijn twee dochters, beiden in New York wonend, niet kon bereiken nadat vliegtuigen het World Trade Center waren ingevlogen op 11 september 2001. Een prachtig emotionele en eerlijke song. The Barry Williams Show, de eerste single van het album, is een song, geschreven vanuit een met Jerry Springer vergelijkbare persoon, die de verderfelijke wereld van ‘reality’ talkshows blootlegt. Een song met een ritmische basis en briljant versneden arrangementen. Het ingetogen My Head Sounds Like That is dan weer zo’n typische Gabriel-song die pas met een aantal luisterbeurten zich volledig openbaart. De barokke vervreemdende blazerssectie kan niet anders als uit de geest van meesterproducer Bob Ezrin komen en maakt de song exceptioneel. More Than This kan de meest optimistische song van het album genoemd worden. Donker gestart vindt de song met super aanstekelijk, volop door Afrika beïnvloede, gitaren, die heerlijk diepe baslijnen van Tony Levin en het ritmische drumwerk van Manu Katche, de vreugde terug.

Signal To Noise met z’n diepe strijkers is het meesterstuk van Up. Niet Gabriel, met zijn immer diep rakende stem, is de grote held van deze song, al is de muziek nog zo verpletterend mooi, maar de veel te vroeg overleden Pakistaanse zanger Nusrat Fateh Ali Khan. Zijn uitbundige zang is zo tranentrekkend mooi dat ie recht je hart binnenstroomt. Omdat Kahn vlak voor de opnamen van de song overleed werden voor de song eerder gemaakte opnamen gebruikt (Kahn werd wereldberoemd door het mede door Gabriel gestarte Real World Records dus er waren genoeg opnamen voor handen) en perfect in de song geplaatst. Signal To Noise is een indrukwekkende ode aan Khan en juist daardoor een meer dan hemelbestormende Gabriel-klassieker. (Het prachtige strijkers arrangement werd overigens geschreven door Goldfrapps Will Gregory). Het stemmige The Drop, met puur Gabriel zingend achter de piano, is daarna de fraaie droomafsluiter.

Up is, net even anders als 1, 2, 3, 4 en So, net als Us uitgebracht op triplevinyl in de zogenaamde Half-Speed Remastered geluid en de platen zijn op 45 toeren af te draaien. Geperst op lekker zwaar 180-grams vinyl laten de albums de optimale geluidskwaliteit horen. Het vinyl werd geperst door de bekende Matt Colton bij Alchemy Mastering, gemasterd door Tony Cousins bij Metropolis en alles werd gecoördineerd door Gabriels belangrijke sound engineer Richard Chappell. Juist door deze expertise in te schakelen klinkt Gabriel als nooit tevoren. De vinyl edities zijn uitgevoerd in lekker dikke hoezen met het originele artwork en prachtige binnen-hoezen met alle teksten en veel extra informaties. Bij Up zit nog een prachtig extra boekje bijgesloten met foto’s en alle teksten.