Patrick Wolf is een zeer getalenteerde, 27-jarige muzikale kameleon uit Londen. Op zijn nieuwe, vijfde album Lupercalia grijpt hij overtuigend terug op de in de jaren 80 en 90 gelegde basis voor de popmuziek. Als referenties worden o.a. Soft Cell, The Associates, Pet Shop Boys, Suede en Pulp genoemd. Feit is dat de eigenzinnige Patrick deze invloeden op unieke wijze transformeert tot een modern en imponerend pop-werkstuk. Lupercalia laat zit daarom nauwelijks vergelijken met eerder werk van Wolf. Het veelgeprezen  The Bachelor uit 2009 bijvoorbeeld is veel donkerder van klank en weerspiegelt overduidelijk een andere levensfase van Patrick.

Optimisme, hervonden levensvreugde en de liefde staan centraal op het nieuwe album. Het meest duidelijk komt dit naar voren in de eerste twee singles van Lupercalia: Time Of My Life en vooral opener The City, dat zo’n zeldzame vrolijkheid uitstraalt dat je bij beluistering jezelf eerst serieus afvraagt of dit wel dezelfde Patrick Wolf is die we menen te kennen? Ondanks de gedurfde stijlwijziging levert Patrick weer een album af dat blijft boeien en bol staat van fraaie teksten en melodieën. Of het nu het diepgravende Bermondsey Street is, een nummer over een straat in zijn eigen Londense buurt, het spannend opgebouwde The Future, het verstilde Armistice, de subtiele Arabische invloeden op interlude William en de prachtsong Slow Motion, Patrick weet je aandacht telkens vast te houden. Het vreugdevuur wordt nog eens extra opgestookt in de poppy slottracks Together en The Falcons. Wie zegt dat geluk geen mooie albums kan opleveren heeft meestal gelijk maar komt bij Lupercalia toch echt bedrogen uit.