Motorpsycho’s zeventiende langspeler, getiteld Behind The Sun, is een feit. Het uiterst productieve Noorse trio bestaande uit de vaste waarden Bent Sæther (zanger/bassist) en gitarist Hans Magnus ‘Snah’ Ryan (sinds 2007 met drummer Kenneth Kapstadt) heeft sinds zijn oprichting eind 1989 een stevige positie in het psychedelische rocklandschap verworven, zonder ooit echt door te breken tot een massapubliek.

Wat eigenlijk triest is. Zou Motorpsycho in de jaren ’70 actief zijn geweest, hadden ze niet misstaan tussen de groten van toen. Maar goed, we leven in 2014, een tijd waarin winnaars van talentenjachten op tv, popsterretjes, dj’s, Ilse DeLange’s, Nick & Simon’s en inwisselbare bands als Coldplay, U2 en OneRepublic de dienst uitmaken in de hitlijsten, tegenwoordig vaak samengesteld op basis van downloads in de iTunes Store.

Motorpsycho is bestemd voor de mens die de hitlijsten links laat liggen en verder kijkt dan zijn neus lang is. Voor de zogezegd ‘muziekliefhebbers’, die tegenwoordig hun muziek niet vinden op MTV of de radio, maar speuren in vinylbakken, cd’s kopen bij concerten in kleine zaaltjes en het overweldigende en onuitputtelijke aanbod op internet uitpluizen. Sommige 3FM-luisteraars of fans van de palingsound beweren van muziek te houden, wij laten ze in de waan.

Goed, Motorpsycho. Na geëxperimenteerd te hebben met allerlei muziekstijlen en albums en ep’s te hebben uitgebracht met metal-, grunge-, hardrock-, jazz-, fusion-, country- (als The International Tussler Society), psychedelica- en ook popinvloeden, brengen de Noormannen nu weer nieuwe muziek uit die zo heerlijk de oren binnen glijdt, dat we hem het liefste blijven repeaten.

Behind The Sun volgt Still Life With An Eggplant (2013) op en gaat tamelijk in dezelfde lijn door als op die plaat, al zijn de jazzinvloeden nagenoeg afwezig. De plaat opent met Cloudwalker (A Darker Blue), een lied dat steunt op melodische baslijnen en akoestische popharmonieën, lieflijke coupletten en refreinen waarin de songtitel telkens loeiend herhaalt wordt. Ghost is meteen een lied van een heel andere orde, maar wel weer heel erg ‘pop’, voor Motorpsychobegrippen dan. Startend met enkel een akoestische gitaar, vallen al snel drums, piano en viool bij voor een ingetogen en kalmerend intermezzo, dat zes minuten lang voortkabbelt. Knap is hoe Motorpsycho tegelijkertijd melancholie en verheffing in één lied weet op te roepen.

De tracks die volgen, zijn stuk voor stuk heerlijke trips die nooit te lang duren of verworden tot onzinnig gekloot. Of het nou om de oorwurm The Promise, het onheilspellende psychedelische maar verslavende geweld in Kvæstor (Incl. Where Greyhounds Dare), de Hell Parts (van zalvend naar chaotisch en weer terug, met de episch lange jam Victim Of Rock als hoogtepunt en tevens afsluiter) of de gitaarsolo’s in het The Magic & The Wonder (A Love Theme) gaat, alles is even wonderlijk. Ieder stukje muziek klopt en past perfect in de puzzel die Behind The Sun heet. Een uitstekende plaat voor zowel Motorpsychofanaten als Motorpsychomaagden.