Wat doe je als band als je twee gewaardeerde albums met fijnbesnaarde pop hebt afgeleverd? Wat doe je als je tweede album alom bejubeld werd in Nederland en plotseling ook Frankrijk, België en Duitsland wenkten? Ga je dan op de oude voet verder of sla je geheel nieuwe wegen in? Of doe je iets daartussenin? Moss lijkt voor het laatste te hebben gekozen en dat is wellicht de beste oplossing.

Ornaments is een plaat die wat minder upfront klinkt; Moss komt wat afstandelijker over en speelt meer met elektronica en diepte. Dit leidt tot een wat donkerder album dat echter vrijwel nergens zwaar wordt. Met de niet bijzonder opvallende single What You Want blijft Moss nog dicht bij huis en ook de eerste tracks op Ornaments zullen niet veel mensen bevreemden: de subtiele ritmiek, de lichte popsound van opener I Am Human is herkenbaar en het opvolgende Spellbound, met zijn Bonanza-ritme en pittige gitaren voelt ook lekker vertrouwd, al is het toch best een opvallend nummer.

Hierna serveert Moss een wat ander geluid en weet de band een aantal malen met prachtige composities te komen. Een ingetogen drumcomputer draagt de lichte drones en de melancholie van Tiny Love, een nummer dat een indrukwekkende, dromerige break kent. Ook het korte Everything Died In Your Heart is een staaltje geluidsmagie in een popjasje. Op andere momenten lijkt Moss inspiratie te putten uit de new wave: het sfeerrijke Give Love To The Ones You Love is een track die Interpol best zou willen coveren.

The Hunter en Ornament neigen naar elektropop, maar in handen van Moss worden dit toch weer tracks die zich niet zo gemakkelijk in een hokje laten duwen: ten eerste roept de zang van Marien Dorleijn nog steeds herinneringen op aan klassieke west coast, surf en psychedelica. Ten tweede lardeert Moss ook de ‘elektronische’ nummers steevast met smakelijk gitaarwerk. Ornament is overigens een van de meest experimentele albumtracks die Moss ooit heeft gemaakt; een elektropopsong die zich ontpopt als een duistere en hypnotiserende soundtrack. Hier roept de band langzaam maar zeker bijna apocalyptische sferen op. Dat zagen we niet aankomen!

Moss laat op Ornaments horen dat het goed mogelijk is om met een vernieuwd geluid te komen zonder de eigen identiteit te verloochenen en zonder aan kwaliteit in te boeten. Geen radicale veranderingen dus. Dat is eerder verstandig dan laf. Moss blijft in eerste plaats een vocale popband en de zang van Marien Dorleijn gaat niet zo maar samen met knisperende elektronica of zware metalen. Wat dit betreft is Ornaments dan ook een goed voorbeeld van hoe je je als band kunt blijven vernieuwen.