×

Concert

17 juni 2016

Legendarisch concert John Grant in Royal Albert Hall

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Bella Union

Met de ongekende populariteit van de Amerikaanse John Grant in Engeland leek het een kwestie van tijd dat de Royal Albert Hall geboekt zou gaan worden, de grootste zaal van Londen. Met het grote succes van zijn vorig jaar verschenen derde album Grey Tickles, Black Pressure was de tijd daar. Woensdagavond 15 juni 2016 werd de avond dat Grant glorieerde. Met zijn veel besproken verleden in het achterhoofd verwerd de grote RAH een emotionele plek om zijn songs te horen.

John Grant bouwde de afgelopen jaren wereldwijd een enorme live reputatie op. Vooral met zijn laatste band, met daarin legende Budgie (Siouxie and the Banshees) op drums, is hij als zanger en performer tot grote hoogten gekomen. In elk land in de wereld leverde dat uitverkochte zalen op. Nederland bleef daar weer eens ouderwets in achter. Zijn songs zijn niet op de Nederlandse radio te horen en vorig jaar stond hij nog in de volledig verkeerde zaal (de veel te kleine oude zaal van de Melkweg) geprogrammeerd. De herkansing volgt dit najaar in Tivoli/Vredenburg, een veel logischer plek. Affijn, genoeg gezeikt….terug naar Londen….

Het erg coole Wrangler mocht de avond openen en ze verrasten met een heerlijk eclectische mix van complexe ritmes en spannende soundscapes. Het gros van de tracks afkomstig van hun twee jaar geleden verschenen album L.A. Spark. Dat de muziek zo uitdagend klinkt is geen wonder trouwens als je weet dat de belangrijke man achter de band Cabaret Voltaire’s Stephen Mallinder is. Wrangler is een band om flink in de gaten te houden.

John Grant had een geweldige setlist voor de avond samengesteld met werk van alle drie de albums die hij tot op heden onder zijn eigen naam uitbracht: Queen of Denmark (2010), Pale Green Ghost (2012) en Grey Tickles, Black Pressure (2015).

Eigenlijk had hij met concertopener Geraldine het publiek al gewonnen. Met het catchy Down Here en het prikkelende titelnummer van zijn laatste album, die daarop volgden, had hij de zaal volledig in zijn zak. Grant bouwde daarna met zijn band met een fijn uitgebalanceerde tussen lekker stevig en uitdagend elektronisch werk en ingetogen songs een meesterlijke set op. Met een voor de Royal Albert Hall uitstekend geluid klonk alles geweldig.

Dat het Britse publiek de muziek van Grant begrijpt en optimaal waardeert bewijzen ze met super enthousiast reacties als hij de songs aankondigt. En vele songs worden daarbij ook woord voor woord meegezongen. Als Grant Queen of Denmark speelt gaat het dak er af en als hij de laatste zanglijn van de song aan het publiek overgeeft staat het kippenvel op de armen. Maar dat gebeurt op deze legendarische avond wel vaker. Vooral bij de ingetogen songs van de eerste twee albums maar zeker ook bij een verpletterende uitvoering van Pale Green Ghost. Grant en zijn muzikanten weten in elke song net even die aanzet te geven die de songs nodig hebben en weet daarbij een magische sfeer te creëren. En een song als GMF (Greatest Motherfucker) hoefde alleen maar door Grant aangekondigd te worden en de zaal ging al volledig los.

Heerlijk ook hoe Grant als eerste gast Cate Le Bon het podium opvraagt en de smartlap Torn Between Two Lovers vertolkt. Absolute camp. Muzikaal verschrikkelijk slim zet hij daarna gelijk maar het uitmuntende Outer Space in. Indrukwekkend is de bijdrage van Richard Hawley, die maar weer eens laat horen wat een geweldige gitarist te zijn. Het lekker dik en funky gespeelde Disappointing is de ideale afsluiter van de set.

De terugkeer op het podium wordt een absoluut glorieuze als Grant na het zingen van het eerste couplet/refrein van het o zo mooie Glacier ineens Kylie Minoque het podium ophaalt. (Als je het dak van een zaal af wilt horen en zien gaan bekijk dan zeker de clips die nu al online te vinden zijn). Een prachtige versie volgt. Allebei uitstekend bij stem maken ze er een onvergetelijke versie van.

De echte concertafsluiters volgen met lekker dikke versies van Voodoo Doll en Black Belt. Alleen achter de piano volgt dan nog de Czars klassieker Drug en een adembenemende, super emotionele Caramel.

John Grant in de Royal Albert Hall was een onvergetelijke avond. Wat een prachtig gevoel ook om te ontdekken hoe sterk het oeuvre van Grant met drie albums al is. Hij schrijft songs die niet meer uit je hoofd te rammen zijn als je ze eenmaal gehoord hebt. Hij had de helft van dit concert gemakkelijk kunnen vullen met ander werk van zijn albums en een al net zo voortreffelijk concert kunnen geven. Het mooiste compliment dat je aan muzikant kan geven.

John Grant in de Royal Albert Hall setlist:

  • Geraldine
  • Down Here
  • Grey Tickles, Black Pressure
  • Marz
  • Where Dreams Go To Die
  • It Doesn’t Matter To Him
  • Pale Green Ghost
  • Snug Slacks
  • You And Him
  • Guess How I Know
  • Torn Between Two Lovers (met Cate le Bon)
  • Outer Space
  • Jesus Hates Faggots
  • Queen of Denmark
  • GMF
  • Disappointing (met Richard Hawley)

Encore:

  • Glacier (met Kylie Minoque)
  • Voodoo Doll
  • Black Belt
  • Drug
  • Caramel