De albums Tin Drum en Gentlemen Take Polaroids van het Britse Japan zijn opnieuw op vinyl verschenen. Op half-speed mastering klinken de songs van de onnavolgbare band als nooit tevoren. Het blijft een bizar gegeven. Bands die met een handvol albums hun oeuvre opbouwen die niet alleen een volledig eigen geluid maar ook nog eens de muzikale groei naar absolute meesterwerken laten horen. Albums die vandaag de dag gezien worden als de pilaren van de muziekgeschiedenis en grote inspiratie bleken voor vele bands die na hen kwamen.

Het Britse Japan (opgericht in Catford, Zuid-Londen) was zo’n band die zichzelf met vijf albums een plek in de muziekgeschiedenis vergaarde. Begonnen als rockband beïnvloed door glam en psychedelica op de albums Adolescent Sex (1978) en Obscure Alternatives (1978) bleek het door eurodisco en elektronica gedreven en in een fijn tegendraadsheid gestoken album Quiet Life (1979) de opmaat naar de door oosterse invloeden gedreven meesterwerken Gentlemen Take Polaroids (1980) en Tin Drum (1981). De albums die de sound van de band definieerden. Het daarop volgende live album Oil On Canvas markeerde hun afscheid.

Tin Drum verscheen een jaar na Gentlemen Take Polaroids (1980) en betekende wederom een grote stap in hun muzikale ontwikkeling. De sound die de band had ingezet met Quiet Life en op Gentlemen Take Polaroids, werd op Tin Drum nog verder opgetrokken. Nog meer traditionele, oosters klinkende, instrumenten werden aan de sound van de band toegevoegd. De tussen Gentlemen Take Polaroids en Tin Drum uitgebrachte single The Art of Parties is in een aangepast versie de openingstrack van het album. Een ideale song om de overstap naar het nieuwe album te maken. Het is dan het daarop volgende Talking Drum dat het nieuwe bandgeluid laat horen. De sound is op het album minder dichtgeplakt, bijna open klinkend, aardser. Hier klinkt echt een 4-mans band die de muzikale grenzen verzet. Gitarist Rob Dean had de band voor Tin Drum verlaten, Sylvian was dus nu enige gitarist geworden, en de band had de sound nog verder naar toetsen doorgeduwd. Het wel heel fraaie Ghosts is daar een perfect afspiegeling van. Geweldig zingende Sylvian ook. Het geheel instrumentale Canton, ijzersterk in oosterse sferen met dragende drums, opgebouwd was de apotheose van de nieuwe sound van Japan. Of noem het de definitieve definiëring van de Japan sound. Geweldig hoe de fretloze bas van Karn door de compositie heenstuitert.

Met composities als het geweldige Still Life in Mobile Homes (alleen die titel al…) vindt Japan in ritmes een nieuwe standaard. Wonderlijk mooi hoe drums en bas hier onnavolgbaar samenvallen. Al net zo fraai zijn de betoverende geluiden die Barbieri en Sylvian uit hun keyboards weten te toveren. Het daarop volgende Visons of China behoort tot het allermooiste dat de band maakte. Alleen die majestueuze baspartij al! Maar de song is nog zoveel meer: een wervelende samenwerking tussen drums en bas, geweldige toetsenklanken en een Sylvian in topvorm. Opvallend dat deze song net als Canton door Sylvian en diens drummende broer Steve Jansen samen werden geschreven. Al net zo legendarisch is Sons Of Pioneers, dat zoals zovele Japan songs door de titel al een mystieke sfeer oproept. Wat een fascinerende sfeer trekt Barbieri hier uit zijn keyboards. En wat blijft die immer zo warm klinkende fretloze bas van Karn in combinatie met de ratelende drums van Jansen toch geweldig klinken. Knap ook hoe Sylvian met zijn stem dan toch de song weer naar zich toetrekt. Weergaloze en tijdloze compositie. Albumafsluiter Cantonese Boy is ook al zo’n klassieke Japan song. Heerlijke melodie, prachtig gezongen, een met oosterse sferen doortrokken toetsenpartij over wederom een geweldig baspartij en heerlijk dwarse ritmes.

Net als voorganger Gentlemen Takes Polaroids is Tin Drum een album voor de eeuwigheid. Volslagen origineel en anders als alles wat je daarvoor en daarna hoorde. Met Tin Drum haalde Japan alles uit de sound die ze voor ogen moeten hebben gehad. Omdat de band een jaar na het verschijnen van Tin Drum uit elkaar klapte hebben we geen flauw idee hoe de band had geklonken waren ze na Tin Drum wel bij elkaar gebleven. Nou ja, 8 jaar na Japan kregen we dan met dezelfde personen dan toch een soort van reünie in de vorm van Rain Tree Crow. Wonderlijk slecht gepromoot was hun enig uitgebrachte album een mooie aangelegenheid maar kon het niet opwegen tegen de onderhand al legendarische laatste albums van Japan. Laat staan tegen de machtige soloalbums Brilliant Trees (1984) en Secrets Of the Beehive (1987) die Sylvian na het uit elkaar gaan van Japan had gemaakt.

Over het vinyl: Tin Drum is, net al het tevens uitgebrachte Gentlemen Take Polaroids van een jaar eerder, uitgebracht op dubbelvinyl in de zogenaamde Half-Speed Remastered geluid en zijn op 45 toeren af te draaien. Geperst op lekker zwaar 180-grams vinyl laten de albums de meest optimale geluidskwaliteit horen. Het vinyl werd voor half speed bewerkt in de Abbey Road Studios door Miles Showell. Juist door deze expertise in te schakelen klinken de Japan albums nu beter dan ooit. De vinyl edities zijn uitgevoerd in lekker dikke hoezen met het originele artwork en met alle teksten in de binnenhoes afgedrukt.

Tracklisting Tin Drum (half-speed double vinyl):

Side A:

1. The Art Of Parties
2. Talking Drum

Side B:

1. Ghosts
2. Canton

Side C:

1. Still Life in Mobile Homes
2. Visions of China

Side D:

1. Sons of Pioneers
2. Cantonese Boy