Bob Mould bevestigde zaterdagavond in Paradiso nog steeds zijn punk/hardcore achtergrond niet te verloochenen. Met een behoorlijk trap op het gas en versterkers op 10 was er geen ontkomen aan de kracht van zijn songs. WiM-verslaggevers Edwin Hofman en Dick Hovenga waren erbij.

Zoals verwacht startte Mould, met zijn nieuwe trio met daarin de gedreven drummer Jon Wuster en bassist Jason Narducy, met het integraal spelen van het Sugar meesterwerk Copper Blue. Het bleek al snel dat Mould en zijn mannen er flink de vaart in hadden. De geweldige songs van het album werden er zonder daadwerkelijk oponthoud doorheen gerost, zonder aan intensiteit en kracht te verliezen. Met een geweldige nieuwe versie van The Slim, een van de beste songs uit het Bob Mould songbook, werd een eerste kippenvelmoment gecreëerd. Met albumafsluiter Man On The Moon werd het eerste gedeelte van de set glansrijk afgesloten.

Na een korte introductie van de band werden vervolgens een aantal songs van het in september te verwachten nieuwe Mould-album Silver Age ingezet. Songs als The Descent en Star Machine herbergen het allerbeste wat Mould als songwriter te bieden heeft.

Zoals verwacht trakteerde de band het publiek ook nog op een aantal songs van Hüsker Dü, de band waar Bob Mould in de jaren tachtig geschiedenis mee schreef. Hardly Getting Over It, uit 1986, mocht de finale inluiden. Geheel in de stijl van de avond trok Mould de akoestische, melancholieke klassieker door de distortion. Vervolgens schroefde de band het tempo op met de scherpe powerpop van Could You Be The One? en I Apologize. Verrassend en nauwelijks herkenbaar was Chartered Trips, de doorleefde track van het doorbraakalbum Zen Arcade uit 1984. Middels het machtige Celebrated Summer pakte het trio genadeloos door. Een perfect slotakkoord.

De heren hadden er duidelijk lol in en na een break van nog geen twee minuten werd het even verbrijzelende als harmonieuze New Day Rising de zaal in gejaagd. Wat een toegift. Zoals verwacht mocht de fijne Hüsker Dü-hit Makes No Sense At All het furieuze concert uitluiden.

Duidelijk was dat Sugar anno 2012 nauwelijks onder hoeft te doen voor de originele bezetting met Dave Barbe en Malcom Travis. En Bob Mould lijkt er twintig jaar na Copper Blue alleen maar meer plezier in te hebben.