De openingsriff prikkelt je linkeroor. Dan is daar al snel die stem. John Watts. Instinctief borrelen warme herinneringen op aan lang vervlogen tijden. Tegelijk, de muziek die je luistert houdt je hier en nu. Openingsnummer Damascus Disco doet iets met je. Kijk en luister maar eens naar de clip. Welke gedachten je ook hebt over de onrust in het Midden Oosten, hier ligt nadrukkelijk een humanitaire vraag op tafel. Een nummer dat met zijn riff de tekst kracht bij zet, alsof dat al nodig is als John zingt “Little children bombed out of bed”. Het is 2017 en de strijdlust die Fischer – Z aan de dag legt, klinkt net zo fris en energiek als in de beginjaren toen een generatie opgroeide met singles als The Worker, Cruise Missiles, Remember Russia, Marliese en de albums Word Salad, Going Deaf For A Living en Red Skies Over Paradise.

Eenvoudigweg recyclen van eerdere klanken, van eerdere thema’s, daar hoef je niet aan te denken. Het idee van het album was binnen korte tijd een indie album te maken.Dat deed John met summiere begeleiding. Samen met zijn dochter  op achtergrondzang, met haar vriend Jamie Bush op drums en Nick Brine die samen met John de productie verzorgde, werd het maakproces gestart. John had teksten, geen uitgewerkte liedjes en na beperkte repetitietijd werd er een aanvang gemaakt met het opnemen. Inpluggen en spelen. De toevoegingen die je verder op het album hoort, volgden na de initiële opnames.

Als de rookwolken boven Damascus en Bagdad zijn opgetrokken, gaat de maatschappijkritische blik van John verder. Easy Money plaatst de verrijking van banken tegenover armoede en hongersnood. Twee nummers onderweg in het album en je realiseert je dat de wereld buiten lang niet altijd rooskleurig is. Misschien niet voor jou, misschien niet meteen om de hoek, maar ergens op de wereld lijden er mensen.

Niet alle nummers  zijn zo bespiegelend, maatschappijkritisch als de eerste twee. Het pakkende van de muziek en het idee van gitaar inpluggen en spelen benadering, geven het album een directheid die je verwacht bij jonge honden, niet per se bij een gelouterde muzikant als John Watts. Wild Wild Wild Wild, Barbera Sunlight, So Close en Umberella zijn nummers die als ware tijdreizigers een brug slaan tussen de heel jonge Fischer – Z en het geluid dat John Watts nu weet neer te zetten. Zijn stem schuurt iets meer, dat doet zijn gitaargeluid nog meer en wat doet John dat ontzettend verfrissend. Probeer deze muziek maar eens te negeren. Goed, als een rockende of punkgitaar jouw voorkeur niet heeft, dan wordt het moeilijk; je zit meer dan gebakken als dat wel je kop thee is.

De nummers Let’s Put The Pressure On, Shrink en het diep menselijk en pijnlijk confronterend drama dat Row Boys Row bezingt, laten andermaal horen hoe begaan John Watts zich uit met de wereld. Het contrast met de fraaie ode aan Warren Zevon, There’s A Wilderness Here is groot. Geschreven in de stijl van Hunter Thompson is het meer dan een alleraardigste half ballade. John neemt je mee, op zijn weg, Lissabon achter zich latend. Het album brengt een balans tussen kritische wereldbeschouwing en gewoonweg pakkende en mooie liedjes. Geen cynisme, wel confrontatie. Als je alleen maar naar de muziek luistert, geen acht slaat op de teksten, mis je de pijlers waarop het album degelijk gevest is. Elf nummers die in net iets meer dan 33 minuten de essentie weten te brengen van pop met een punk houding en rock invloeden. Dat doet denken aan een tijd waarin je in 33 minuten, een langspeelplaat lang, de essentie van muziek kon horen.  Elf nummers waarvan een groot deel je een beeld geeft van de wereld daar buiten, die je feitelijk met de neus op de feiten drukt. Tekstuele ontnuchtering van een plaat waar je muzikaal volkomen van onderuit kan gaan. Grote klasse, deze jongste langspeler van Fischer – Z.

Tracklisting Building Bridges:

1. Damascus Disco
2. Easy Money
3. Wild Wild Wild Wild
4. Barbera Sunlight
5. So Close
6. Umberella
7. Let’s Put The Pressure On
8. Shrink
9. Invite Me To Your Party
10. There’s A Wilderness Here
11. Row Boys Row