×

Concert

10 juli 2019

Down The Rabbit Hole: Eerste festivaldag met ups en downs

Geschreven door: Steven Frölke

Het vergt enige moeite om Down The Rabbit Hole niet automatisch te vergelijken met het de grote broer, Lowlands. Het ‘konijnenhol’ zag het levenslicht in 2014, en de organisatie bestond op dat moment nog uit dezelfde als die van Lowlands, inclusief directeur Eric van Eerdenburg. Destijds lag Lowlands enigszins onder vuur; fans en critici vonden de line-up weinig vernieuwend, en tegelijkertijd zagen LL-veteranen het imago van hun geliefde festival veranderen.

Down The Rabbit Hole 2019

Dat laatste kritiekpunt wijt ik vooral aan de veranderingen binnen de (pop)muziek: de rockmuziek was hard bezig relevantie te verliezen, terwijl hiphop en elektronische genres keihard op de deur bonsden om de dominante positie binnen de popcultuur over te nemen. Misschien was het puur toeval dat juist op dat moment de geboorte van een kleiner broertje werd aangekondigd, misschien was het verre van een ongelukje. Hoe dan ook: de line-up was best aardig voor een eerste editie – helemaal voor een festival van tienduizend man – en een stuk meer rockgetint met namen als De Staat, MGMT, Damon Albarn en The Black Keys.

Inmiddels is het kleinere broertje een kleine doch volwassen broer geworden, en is het bezoekersaantal gegroeid naar de van begin af aan al aangekondigde vijfendertigduizend. Maar meer dan ooit kan je nu ook je vingers aflikken bij het zien van de line-up! De lijst raakt aan zo’n beetje alle belangrijke genres die je kan opnoemen, en bestaat uit zowel genregrenzen definiërende pioniers uit het verleden (Thom Yorke, Underworld) als genregrenzen omverbeukende artiesten van het heden (The Comet Is Coming, Khruangbin). Eigenlijk is het programma dit jaar gewoon beter dan dat van Lowlands, en ook overvol.

Festivalterrein

Juist daarom is het zo gek dat de eerste festivaldag moeizaam op gang komt. De mainstage – officieel getiteld ‘Hotot’ – werd geopend door rapper Ronnie Flex, die dat wel aardig deed, maar niet veel gespreksvoer aanbood. Direct daarna stond de behoorlijk alternatieve en spannende band Low in de veel kleinere Fuzzy Lop. Diens laatste album Double Negative was duister, werd getekend door gitaren en synthesizers die met een gigadosis overdrive haast onherkenbaar werden gemaakt, en kon rekenen op lovende kritieken. Een concert dat best hoog op het lijstje stond dus, maar de band werd geteisterd door een vrij dramatische geluidskwaliteit. Het trage, vreemde prikkelende geluid van de band was duidelijk niet ontworpen voor een open tent, maar zou in de Paradiso superspannend kunnen zijn.

Min of meer noodgedwongen werd de dag vervolgd in de een-na-grootste tent, de Teddy Widder. Daar stond Jordan Rakei, een alleskunner die onder Written in Music-schrijvers echt wel fans heeft. Ik behoor zelf echter niet tot die groep. Het is onmogelijk te ontkennen dat Jordan een zeer getalenteerd muzikant is, met een mooie, loepzuivere stem. Met die stem zingt hij echter zeer makkelijk in het gehoor liggende soulmuziek, die me niet een album lang kan blijven interesseren. Zo mooi en zwoel als zijn muziek is, zo saai was ook zijn optreden.

Erg succesvol was het vroege programma van DTRH in 2019 dus niet. Het eerste hoogtepunt kwam uit onverwachte hoek: Fulco, gevierd om zijn uitstekende werk voor het Belgische avant-garde electro/jazzduo BeraadGeslagen met drummer Lander Gyselinck, zorgde voor een van de maffere momenten van het weekend, met een optreden vol humor en absurdisme. Het Future Fuzzy Field vormt een uitstekende locatie voor dit soort kleine artiesten die een intiem maar uitbundig feestje kunnen en willen bouwen. Het succes was enigszins onverwacht, voornamelijk omdat solowerk van Fulco erg schaars is: op streamingplatforms vind je alleen de bizarre nummers De Sms’ende Mens en Nergens Heen, die zeer intrigeren maar wel echt doen verlangen naar een langere EP om te snappen wat je in godsnaam van Fulco kan verwachten. Live biedt Fulco een verzameling minimalistische liedjes, vaak bestaande uit weinig meer dan een gitaarriff, een bassloopje en wat vreemde synthesizers en vocodereffecten. Veel meer is er ook niet nodig, en in combinatie met een leuke, spontane uitstraling wordt Fulco warm ontvangen door het publiek.

Fulco

Meteen na afloop klinkt een steenworp verderop het openingsakkoord van Ezra Collective in de Fuzzy Lop. Waar Low in dezelfde tent nog het slachtoffer was van slechte omstandigheden, komt Ezra Collective uitstekend uit de verf. Het vijftallige ensemble is een van de zovele UK jazzacts die vooruitdenkende muziek maken door een beetje hiphop, soul en afrobeat in de mix te gooien. Jaren werd er door het collectief nauwelijks muziek uitgebracht die voor het grote publiek beschikbaar is, om zich maar voornamelijk op de liveshow te richten. Het DTRH-publiek had geluk: eerder dit jaar kwam dan eindelijk You Can’t Steal My Joy uit, zodat er bij het publiek bekend werk de liveshow heeft bereikt. Daarbij kwam een energieboost, die broodnodig was na een traag op gang gekomen dag.

Op de voorgrond schitterden trompettist Dylan Jones en saxofonist James Mollison, maar de stille kracht van het optreden was drummer Femi Koleoso, die de uiteindelijke sfeer en hoeveelheid chaos dirigeerde. In een speech verklaarden ze in hun muziek graag te verwijzen naar grootheden uit het verleden als John Coltrane en Miles Davis, en dat te combineren met het hedendaagse geluid van Kendrick Lamar en Skepta; een mooiere inleiding voor concert van Skepta later die dag kan je je niet wensen.

Skepta nam het stokje van zijn landsgenoten graag over, en presenteerde het grootste feestje dat DTRH tot dan toe had gezien dit jaar. De grimerapper zag een flink aantal moshpits ontstaan, en hoefde niet hard zijn best te doen om het publiek aan het springen te krijgen. Grime, een rapgenre dat in de UK vrijwel onafhankelijk van de Amerikaanse hiphop is ontstaan, lift mee met de hiphop en viert op dit moment ook zijn hoogtijdagen. Het belangrijkste verschil met de hiphop zit hem in de productie: het heeft een tempo en ritme dat je nog een stuk sneller aan het springen krijgt. Skepta behoort mede door vele samenwerkingen met Amerikaanse hiphopartiesten tot de absolute grimetop van 2019, en levert een show die bij die status past.

Misschien wel het grootste en meest aanstekelijke feestje van het hele weekend werd gebracht door het knotsgekke Tshegue: officieel een afrobeatduo uit Parijs, maar live werden ze versterkte door nog een gitarist, bassist en drummer. Het nachtprogramma zat er al een beetje aan te komen, en kon niet beter beginnen. De Congolese Faty Sy Savanet bleek onvermoeibaar, krachtig zingend over eeuwig knallende afrobeatritmes van de Frans-Cubaanse Nicolas Dacunha.

Een fijne eigenschap die Down The Rabbit Hole en Lowlands gemeen hebben, is een programma dat tot diep in de nacht doorgaat. Op veel festivals stopt het reguliere programma nadat de grootste headliner op het hoofdpodium heeft gespeeld, waarna er vooral simpele clubnachten worden georganiseerd. Het eerste nachtprogramma van het weekend begon met George Fitzgerald, een Britse houseproducer die veel popinvloeden in zijn muziek incorporeert. In tegenstelling tot het overgrote deel van het nachtprogramma is veel van de muziek niet erg dansbaar, maar wel toegankelijk en uniek. De technobeukers komen later dit weekend nog wel aan hun trekken, maar voorlopig brengt George Fitzgeralds met Full Circle een sfeer die geen andere dj later nog zal brengen.

De eerste festivaldag was een dag zonder extreme uitschieters. Het duurde erg lang voordat de eerste parel werd gevonden, en die parel was Fulco. Tegen de tijd snakte het festival naar wat meer energie in de tent, die pas in de avond door toedoen van Ezra Collective en vooral Skepta werd gebracht. Wel is het terrein van Down The Rabbit Hole geweldig aangekleed, en bevat het vele spannende hoekjes waarvan je het bestaan je misschien pas op de laatste dag leert kennen. Zelfs op een ietwat karige dag op muziekgebied kan ik me niet voorstellen dat iemand zich heeft verveeld op het festival, en een bijkomend voordeel: er zijn ontzéttend veel geweldige acts om nog naar uit te kijken.

Meer Down The Rabbit Hole 2019: