×

Artikel

23 december 2015

Cocteau Twins

Cocteau Twins: Productieve jaren en het abrupte einde

Geschreven door: Edwin Hofman

In 1995 bracht Cocteau Twins na lange tijd weer eens een paar ep’s uit: het bijna geheel akoestische Twinlights en de ambient-remix-release Otherness. Er was al een album in de maak maar de band besloot toch eerst met wat (volwaardige) tussendoortjes te komen. Voor de bandleden boden de ep’s de mogelijkheid wat te experimenteren met oud en nieuw werk. Zodoende boden Twinlights en Otherness een alternatieve kijk op een aantal oudere songs van Cocteau Twins alsmede een kijkje in de keuken anno 1995. Enkele ep-tracks zouden later namelijk te vinden zijn op het nieuwe album van de band.

Cocteau Twins_1996Dit nieuwe album heette Milk & Kisses en zag het levenslicht in maart 1996. Gezien de wat experimentele ep’s uit het jaar ervoor was het de vraag of het nieuwe Cocteau Twins-album akoestisch zou zijn, techno/ambient-sferen zou laten horen of wellicht toch een terugkeer naar het oudere geluid van de band zou inluiden. Bij beluistering bleek dat dit allemaal in meer of mindere mate van toepassing was op Milk & Kisses, een plaat die over het algemeen positief werd ontvangen, al bleven echt memorabele verrassingen uit.

Wel maakte de band een opvallende film bij de songs Rilkean Heart en Half-Gifts. Hiervoor werkte men samen met filmmaker Dirk Van Dooren van het bekende bureau Tomato. De band was bijzonder tevreden over het eindresultaat. Dat men daarin niet alleen stond bleek wel uit het feit dat de film de Grand Jury Prize won op het Charleston International Film Festival. Maar er was meer: de singles Tishbite en Violane, beiden uitgebracht in 1996, bevatten traditiegetrouw ook weer de nodige interessante extra tracks. De fans hadden genoeg om handen in 1996.

Cocteau Twins zat dus bepaald niet stil dat jaar. De band leverde bijvoorbeeld ook muziek bij de (niet bijster goede) film Judge Dredd en liet zich in met enkele commerciële opdrachten, iets wat met name Robin Guthrie een interessante ervaring vond. Kon de band voorheen zijn ideeën uitsmeren over vier, vijf minuten, nu moest men het binnen dertig seconden zeggen. Overigens zou een van de reclametunes van Cocteau Twins zijn weg vinden naar het album Found Sound van Spooky, alwaar het in geremixte versie als Hypo-Allergenic nieuw leven werd ingeblazen.

Na de uitgebreide Milk & Kisses-tournee – door Europa en Noord-Amerika – kwam de samenwerking met Mercury/Fontana teneinde. Hier had de band in feite zelf op aangestuurd omdat de grote marketingmachine van een major nooit goed had aangevoeld. Een eigen label leek zoveel beter. En dat kwam er ook, in de vorm van Bella Union. Zou de band dan eindelijk zijn eigen plek terugvinden?

Cocteau Twins startte met opnamen voor een nieuw album. Liz Fraser had zelfs al de nodige tracks ingezongen toen ze in 1998 plotseling aankondigde niet meer verder te kunnen met de band. Hoewel de afgelopen tien, vijftien jaar verre van rimpelloos waren geweest – vooral de moeizame relatie tussen Fraser en Guthrie had voor veel pijn gezorgd – kwam dit toch als een schok. Immers, er was al bijna een nieuw album afgerond. Later zou Fraser aangeven dat ze deze stap een paar jaar eerder had moeten zetten. Tot haar grote frustratie was ze daar echter nooit toe in staat geweest. De band stond rond 1993 nog stevig onder contract en het ontbrak haar aan durf voor zichzelf op te komen. De open wond die de breuk met Guthrie had geslagen en de kort hierop volgende Four-Calendar Café-tournee; het was te veel geweest bovenop al die jaren van onrust en nerveuze spanning binnen het even succesvolle als onzekere Cocteau Twins. Na vijftien jaar kwam er een bijzonder abrupt einde aan het verhaal van het legendarische trio.

Written in Music sprak eerder dit jaar uitgebreid met Simon Raymonde over zijn ervaringen als bandlid. Het einde van de Cocteau Twins in 1998 en de jaren erna kwamen vanzelfsprekend ook aan bod.

WiM: Het einde in 1996. Was dat toch verrassend of was het een logische ontwikkeling?
Als je terugkijkt naar de relaties, de drugs, is het allemaal niet zo verrassend. De band was echter wel de meest constante factor in die onrustige jaren. En in die fase had Liz inmiddels een nieuwe partner en maakte ze inmiddels ook met anderen muziek. Ze realiseerde zich na de breuk met Robin dat ze het leven met de Cocteau Twins niet meer kon voortzetten. Ik denk dat haar idee toch ook was: we startten dit samen, we stoppen dit samen. Ik heb zelf wel een belangrijke rol in de band gespeeld maar Robin en Liz waren, als het om het voortbestaan van de band ging, toch de fundamentele hoofdrolspelers. Ik was teleurgesteld toen er een punt werd gezet achter de band maar kon Liz’ besluit zeker begrijpen. En eigenlijk was ik ook wel opgelucht, dankbaar en blij dat ze die stap had gezet. Rond 2005 kwamen we dichtbij een comeback en zouden we onder meer op Coachella spelen maar ik ben blij dat het niet door is gegaan uiteindelijk. Veel bands waarvan de leden niet goed samen functioneren gaan gewoon door of komen terug. Wij niet. Ik zie een reünie dan ook niet meer gebeuren.

WiM: Heb je van je eigen muziek kunnen genieten, niet alleen van Cocteau Twins maar ook van bijvoorbeeld Snowbird? Of moet daar altijd tijd overheen gaan?
Goede vraag. Ik heb lange tijd niet kunnen genieten van Cocteau Twins. Als ik ergens kwam en die muziek stond op dan liep ik weg. Te veel gevoelens, kwaadheid, teleurstelling en onopgeloste zaken. Ik kan er nu wat beter naar luisteren maar toch niet altijd met veel plezier. Er zijn echter wel songs waar positieve herinneringen aan vast zitten, bijvoorbeeld omdat het een mooie dag was bij de opnamen of omdat ik heel goed samenwerkte met Liz op dat moment… Mijn andere muziek, daar kan ik wel erg van genieten. Als ik nu muziek maak ga ik nooit met het idee van een album de studio in. Het gaat gewoon om lekker rotzooien, net als toen we nog heel jong waren. Een release? Dat zien we later nog wel een keer.