Four-Calendar Café verscheen in de herfst van 1993. De titel van de plaat was ontleend aan het reisboek Blue Highways, de bestseller van William Least Heat-Moon uit 1982 waarin de auteur eetgelegenheden beoordeelde aan de hand van het aantal kalenders dat er aan de muur hing. Wat al snel bleek was dat Cocteau Twins toegankelijker dan ooit klonken. De muziek op de nieuwe plaat was mild en open en Liz Fraser kwam een stuk dichterbij met haar teksten. Het was voor een deel van de fans even wennen.

Know Who You Are At Every Age was in ieder geval een mooie openingssong. Effectvolle en effectieve aanslagen op de gitaar in een verder akoestisch getint landschap gestut op een pittige beat. Liz Fraser klonk kwetsbaar, ijl maar ook weer mooi. Haar altijd terugkerende twijfels en onzekerheden werden expliciet verwoord: ‘Cry, cry, cry ’til you know why / I lost myself, identify’.

De eerste single was het kalme en contemplatieve Evangeline. Een verrassende keuze wellicht maar gezien het altijd onverstoorbare karakter van de band ook weer niet zo vreemd. Liz Fraser maakte de luisteraar wederom deelgenoot van haar zieleroerselen: ‘I had to fantasize / Just to survive / I was a famous artist / Everybody took me seriously’. Was ze bij Blue Bell Knoll nog in staat geweest gemakkelijk haar ongrijpbare zanglijnen bij elkaar te ‘fantaseren’, inmiddels maakte ze het zichzelf moeilijker en werd de achtergrond en betekenis van haar werk daardoor een stuk duidelijker. Immers, haar zang was nu te volgen. De song Bluebeard ontleende zijn karakter aan de wat jengelende gitaar en leek de logische eerste single. Maar daar had de band dus andere ideeën over.

Het transparante geluid van Four-Calendar Café was dus verrassend. Cocteau Twins leek een stuk ‘lichter’ en minder ‘diep’ dan voorheen. Dat betekende echter niet dat Four-Calendar Café een minder album was dan, bijvoorbeeld, Blue Bell Knoll. De composities deden lang niet altijd onder voor het oudere werk. De muziek was echter wel minder gelaagd waardoor een aantal songs wat vluchtig overkwamen. Theft, And Wandering Around Lost en Oil Of Angels waren hier voorbeelden van. Mooie tracks, zonder meer, maar van relatief weinig gewicht.

Het pakkende Squeeze Wax was een stevigere song en zeker welkom, halverwege de plaat. Hier leek Fraser haar problematische relatie met Robin Guthrie te verweven met het geluk dat hun dochter Lucy bracht. Het was niet de enige song die verwees naar relatieperikelen en een niet met name genoemde manspersoon. De goede verstaander had aan een half woord genoeg.

Een van de stiekeme hoogtepunten van Four-Calendar Café was de ingetogen parel My Truth, een song die je bij vluchtige beluistering gemakkelijk terzijde zou kunnen schuiven als onopvallend maar waarvan de eerste minuten van grote schoonheid bleken. Via het (onbewust) aan Victorialand refererende Essence, het stevige maar ook elegante Summerhead koerste de band aan op slotsong Pur, een track die herinneringen aan het voorgaande album Heaven Or Las Vegas opriep.

Ondanks de hier en daar opduikende kritiek op het ‘zelfhulp’-karakter van de plaat en de ‘lichtere’ sound verkocht ook Four Calendar Café wereldwijd weer goed; Cocteau Twins kon nog steeds rekenen op een grote – en groeiende – schare fans.

Officiële releasedatum: november 1993