Cocteau Twins werd in 1979 opgericht door gitarist Robin Guthrie en bassist Will Heggie in het Schotse Grangemouth, een klein stadje exact tussen Edinburgh en Glasgow in en met een grote haven als voornaamste trekker. Zangeres Elizabeth ‘Liz’ Fraser werd door de mannen gespot in een plaatselijke disco en gevraagd de vocalen voor haar rekening te nemen. Bij gebrek aan een goede drummer besloot de band, na al verschillende opnamen met een drummachine gemaakt te hebben en best tevreden te zijn, voortaan met een drumcomputer te blijven werken en hun sound daarop aan te passen.

De naam van de band werd gevonden in de song The Cocteau Twins van Johnny and The Self-Abusers, de band waar vanuit Simple Minds voortkwam en die maar één single (Saints And Sinners/Dead Vandals) uitbrachten. Het trio nam ruim de tijd om met oefenen, opnamen maken en op te treden om hun sound verder te definiëren. Ivo Watts-Russell, eigenaar van het toonaangevende platenlabel 4AD Records, spotte de band, tekende ze gelijk en nam ze onder zijn hoede. Toen uiteindelijk in 1982 het debuut Garlands uitkwam bleek de sound van Cocteau Twins onvergelijkbaar. De uitwaaierende gitaarpartijen van Guthrie, de donkere baspartijen van Heggie en die boven alles uitschietende stem van Liz Fraser maakten Cocteau Twins gelijk een van de meest opvallende bands in die toch al zo ongelooflijk geïnspireerde alternative scene die zich vanaf de late jaren zeventig vanuit de punkexplosie aan het begin van de jaren tachtig had ontwikkeld.

Garlands bleek gelijk een schot in de roos. Het album, geproduceerd door Watts, werd groots door de Britse pers en vervolgens door het alternatieve publiek opgepakt. Toen de band live nog indrukwekkender bleek dan ze al op hun debuut klonken groeide de populariteit snel. De maar een paar maanden na Garlands uitgebrachte 3-track EP Lullabies bracht al net zoveel handen op elkaar. De pracht-EP bevestigde dat de band met Garlands nog maar een fractie van hun gloedvolle sound had geopenbaard.

Aan creativiteit geen gebrek bij de band die begin 1983 gelijk nog maar een ep uitbracht, Peppermint Pig. De wederom drie tracks tellende ep sloot echter niet geheel aan op de op Lullabies ingeslagen weg. Mede door het feit dat Watts-Russell de productie, op verzoek van de band, uitbesteed had en de band aan het experimenteren sloeg met sounds en producers. Aan de Schotse Alan Rankine (van The Associates), die de band, opvallend genoeg, eigenlijk maar niets vond, de eer om de opnamen van Peppermint Pig te vervolmaken. Hoewel de EP een alternative succes genoemd kon worden was de richting die de band opging, meer dansbaar en voorzien van minder ruimtelijk gitaarwerk; niet zo intrigerend als gehoopt. Daar waren de bandleden zich terdege bewust van zoals ze na verloop van tijd ook toegaven in interviews. Na de tour die volgde op Peppermint Pig besloot Heggie de band te verlaten en waren Guthrie en Fraser op zichzelf aangewezen. Het bleek het einde van de eerste periode van de band. Maar een verandering diende zich al snel aan…