Op dit nieuwe album verkent Angel Olsen nog verder het rockgeluid dat ze met voorganger Burn Your Fire For No Witness had gevonden. Op dat album vormde deze rocktracks een mooie afwisseling tussen de meer emotionele, folkballads. Anderzijds maakten die rockers het album wel vlakker, minder emotioneel. Dat is een lijn die op dit nieuwe album helaas wordt doorgezet. Toch wordt op opener Intern ook gelijk duidelijk dat ze wederom graag nieuwe stijlen uitprobeert: het synthpop liedje klinkt fris en spannend.

Kunnen we Angel Olsen inmiddels de frontvrouw van een geoliede rockband noemen? Misschien wel. Ze is in ieder geval (tijdelijk?) niet meer de singer-songwriter van voorheen, waarbij puur haar stem het middelpunt was van het lied. Nee, het bandgeluid is inmiddels net zo belangrijk. Live voelt het ook echt als een rockshow, terwijl het op het album vaak nog wat intiemer en vooral kaler klonk. Op My Woman horen we nu ook die rockband, uitgezonderd van de al aangehaalde openingstrack en de intieme pianoballad Pops. Op Heart Shaped Face en Sister is een glimp op te vangen van het countryfolkliedje dat van Half Way Home zo’n bloedmooie album maakte. Maar halverwege Sister is al een verschuiving in sfeer merkbaar en het lied wordt meer dromerig en psychedelisch. Als vervolgens een splijtende gitaarsolo het lied doet ontsporen is de tijdelijke  transformatie naar 70’s psychedelische rockband compleet. Dromerig en psychedelisch zijn sferen die we wel vaker op het album terug horen. Alleen Angels stem is niet altijd goed in staat om zweverigheid en een zwoele sound te versterken in haar liedjes. Het voelt buiten haar “comfort zone ”, maar bovendien is het jammer van haar doorgaans veel expressievere stem.

Ik hoor je denken, is er weer eens een artieste die haar geluid fris durft te houden, is het weer niet goed. Behalve dat de toegankelijke rockliedjes haar muziek wel erg vlak doen klinken, zijn de overige stilistische veranderingen vooral een kwestie van smaak. Tsjah en over smaak………gooi er maar een cliché in!