×

Lost Horizons

Ojalá

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Bella Union

Ojalá Lost Horizons Alternative 4.5 Lost Horizons – Ojalá Written in Music https://writteninmusic.com

Lost Horizons is een samenwerking om van te smullen. Het duo wordt gevormd door Simon Raymonde, die voordat hij het label Bella Union startte, natuurlijk de bassist van Cocteau Twins was en Richie Thomas, die drums en saxofoon speelde bij de instrumentale postpunkband – en labelgenoot van Cocteau Twins – Dif Juz. Het tweetal werkte al in de jaren tachtig samen aan een aantal demo’s alsmede de track Ivy And Neet, die zou belanden op het tweede album van This Mortal Coil, Filigree & Shadow (1986).

Thomas toerde na het heengaan van Dif Juz in 1986 nog met een aantal gerenommeerde Britse bands (waaronder Jesus & Mary Chain en Cocteau Twins) maar er verscheen geen muziek meer van hem. Ook Raymonde bracht jarenlang niets uit; het album Moon onder de naam Snowbird was in 2013 op dat punt een eerste levensteken in lange tijd. En een heel mooie…

Ojalá (hopelijk in het Spaans) kreeg op ontspannen wijze gestalte, achter de piano en het drumstel, in een studio in Londen. Het moest vooral leuk zijn, geen werk en belangrijk: er moest geïmproviseerd kunnen worden. Nadat Raymonde bas, gitaar en wat elektronica had toegevoegd kregen de improvisaties meer en meer het karakter van songs en konden er gastmuzikanten worden uitgenodigd. Dat bleek een verrassend soepel proces.

Het debuut van Lost Horizons komt door het vaak melancholieke karakter en wisselende vocalisten over als een sfeerrijk prentenboek, een reeks indringende schilderijen. Inderdaad, net als This Mortal Coil destijds, zij het dat Lost Horizons minder experimenteel en mysterieus klinkt. De muziek is over het algemeen subtiel, ongecompliceerd en open. Toch treffen veel songs in het hart; dat is natuurlijk de kracht en ervaring die Raymonde en Thomas meebrengen.

Bones, de openingssong en single, wordt door Beth Cannon bij vlagen verbeten gezongen maar laat ook de fraaiste melodieuze erupties horen. The Places We’ve Been, dat hierna volgt, werd al eerder prijsgegeven. Tegendraadse ritmiek, een verfijnde setting en de ontwapenende zang van Karen Peris (The Innocence Mission) maken van deze song een tweede juweeltje.

Ook met Asphyxia komt Lost Horizons sterk voor de dag, subtiel aanjagende drums en piano en een rijke zanglijn van Gemma Dunleavy. De dramatische zang van Tim Smith (Midlake) past heel goed bij de oude, akoestische folksferen van She Led Me Away, een track die ook al eerder werd geopenbaard. Als je dit hoort zou je wensen dat Smith en This Mortal Coil elkaar ooit nog eens vinden.

Verder komen er opvallende bijdragen van Ed Riman op het ambientekse, klassiek aandoende Frenzy Fear en het betoverende The Engine en Ghostpoet op Reckless, een eigenzinnige, min of meer spoken word track, die, hoewel muzikaal eenvoudig, een interessante aanvulling en verbreding vormt op Ojalá. Zo blijft Lost Horizons de aandacht vasthouden; iedere song is weer een kleine ontdekking. Liela Moss van The Duke Spirit trekt het verleidelijke Score The Sky met gemak naar zich toe. Het al eerder uitgebrachte Life Inside A Paradox wordt gezongen door Cameron Neal (Horse Thief) en klinkt wat brutaler, met een tweede stem van Sharon van Etten. Ondertussen horen we allerlei hemelse klanken op de achtergrond en door de muziek heen.

Het mag geen verrassing heten dat ook Hazel Wilde, van Bella Union-band Lanterns On The Lake acte de presence mag geven. Haar bewerkte vocalen, in combinatie met piano en een eenzame trompet, zorgen voor een breekbaar, melancholiek slot van een rijk album. Een album vol verschillende kleuren, sferen en beelden. Een album dat doet onthaasten en dat, om Richie Thomas aan te halen, hoop geeft.



  1. Bones
  2. The Places We've Been
  3. Amber Sky
  4. Asphyxia
  5. Reckless
  6. She Led Me Away
  7. Frenzy, Fear
  8. The Tide
  9. I Saw The Days Go By
  10. Give Your Heart Away
  11. Score The Sky
  12. Life Inside A Paradox
  13. The Engine
  14. Winter's Approaching
  15. Stampede