Het was lang wachten op een opvolger van het in 2008 verschenen Running With The Beast. Maar zZz komt met Juggernaut dubbel hard terug. Het vorige album was minder scheurend sixties en meer 80ies georiënteerd. Dat jaren 80 gevoel is gebleven, maar daar is nu de ranzigheid van het debuut weer aan toegevoegd. Niets veranderd aan de formule dus, niets veranderd aan de opstelling. Maar wel hun beste album tot nu toe.

Juggernaut gaat volvarend van start met het opgefokte en lekker doorgierende Blood. Het daaropvolgende Wild Girl doet denken aan Joy Division terwijl in When I Come Around the Doors in een modernere versie doorklinkt. Maar de band trekt hun muzikale spectrum steeds verder open met het mooie wave achtige Dead End, het rockende My Girl en als waanzinnige uitsmijter de 20 minutende durende, vol gas trippende, titeltrack Juggernaut. Een een alles verwoestende krautrock overkill waar geen weerstand tegen te bieden is.

De veelzijdigheid, het heerlijk smerige geluid, de tomeloze energie en vooral de vreselijk goeie liedjes maken dit album tot een absoluut feest.