‘Misschien zelfs het beste album dat Zucchero ooit geschreven heeft’, aldus de vermelding in het persbericht bij zijn nieuwe album Chocabeck. Met de medewerking van Bono, Brian Wilson, Iggy Pop, Roland Orzabal (Tears For Fears) en producers Don Was (The Rolling Stones, Bob Dylan) en Brendan O’Brien (AC/DC, Bruce Springsteen, Pearl Jam) verwacht je inderdaad een uitstekende plaat. De teleurstelling is dan ook groot als blijkt dat Chocabeck ondanks al deze bijdragen niet meer en niet minder is dan een redelijk popalbum met een paar fraaie uitschieters.

Zucchero maakt al jaren fraaie platen, met Blue’s (1988) en Oro Incenso E Birra (1989) als zeer persoonlijke favorieten. Daar waar hij op zijn laatste twee studioalbums Shake (2002) en Fly (2006) nog een uitstekende mix van gevoelige en meeslepende ballads en heerlijke uptempo songs weet neer te zetten, kan Chocabeck als geheel maar niet overtuigen. De nummers op het album representeren de levenscyclus in een denkbeeldig plattelandsdorp, vergelijkbaar met het kleine dorp waar Zucchero is opgegroeid. Chocabeck straalt ontegenzeggelijk de rust uit die je in zo’n dorp verwacht maar iets meer reuring en spanning in dit muzikale dorp had het album wellicht een extra impuls kunnen geven.

De spanningsboogloze toon wordt meteen gezet in het rustige, doch sfeervolle Un Soffio Caldo (A Warm Breath), een nummer over de vrijheidsdroom om met vrouw en kind thuis te kunnen zijn of rustig muziek te kunnen luisteren. Het album vervolgt met het prachtige, ingetogen door Bono geschreven Someone Else’s Tears, één van de spaarzame hoogtepunten op Chocabeck. Het aan zijn aan kanker overleden vriend Charlie opgedragen Alla Fine (In The End ) maakt ook indruk. In dat nummer hoor je duidelijk een boze en verdrietige zanger terug. En juist die emotie, die van de oude nummers Il Volo, Diamante, Senza Una Donna en Cosi Celeste tijdloze klassiekers heeft gemaakt, wordt op andere nieuwe nummers node gemist.

De rustige nummers Oltre Le Rive (Beyond The Shores), Soldati Nella Mia Citta (Soldiers In My Town) en Spicinfrin Boy onderscheiden zich nauwelijks van de middelmaat, de iets meer swingende nummers als Vedo Nero (I See Black) en titelnummer Chocabeck zijn redelijke popnummers en het als ‘voer voor de dansvloer’ aangekondigde Un Uovo Sodo (A Boiled Egg) is zelfs allesbehalve dansbaar. Toegegeven, de eerste single in Italië en Zwitserland E’Un Peccato Morir (It Is A Shame To Die), met violist Davide Rossi (bekend van de arrangementen voor het album Viva La Vida en Death And All His Friends van Coldplay), is een aardig nummer en met het, samen met Roland Orzabel, geschreven God Bless The Child eindigt Chocabeck licht optimistisch.

Choca betekent ‘geluid maken’ en beck ‘beekje’. De symbolische samenvoeging wordt gebruikt om te zeggen dat ‘er niets te eten is’. Nu gaat het veel te ver om die symboliek door te trekken naar dit album, al had ik toch wel gehoopt op een smaakvollere muzikale maaltijd dan hetgeen Zucchero ons nu heeft voorgeschoteld. Daar verandert de indrukwekkende waslijst aan gastmuzikanten, schrijvers en producers niets aan.