Zoe Muth And The Lost High Rollers
Starlight Hotel
Als je vijftien jaar geleden was aangekomen met muziek zoals op Starlight Hotel, dan zou je door veel mensen hard zijn uitgelachen: “Dat is country! Dat kan toch helemaal niet?! Ja ok, in Nashville misschien, maar verder… Nee, dank je!” Gelukkig heb ik me daar nooit iets van aangetrokken. Toen kon ik ervan genieten, dat kan ik nog steeds. Sterker nog, country is zelfs hip! Tja…Veel belangrijker is natuurlijk of het goed is, of het mooi is. Gelukkig geldt dat voor Starlight Hotel, het nieuwe album van Zoe Muth And The Lost High Rollers.
Minder dan een jaar na haar titelloze debuutalbum is deze Amerikaanse uit Seattle dus terug. Fijne gedachte als ze van plan is ieder jaar met een nieuw album te komen, vooral als ze deze kwaliteit blijft vasthouden. Of beter nog, als ze zo blijft groeien.
Wat opvalt is de flinke lengtes van de nummers, het kortste duurt 3:46. Dat maakt dat dit album met tien nummers toch bijna een uur duurt. Geen bezwaar hoor! Het zijn namelijk erg mooie nummers. Ten opzichte van haar debuutalbum is qua sound weinig veranderd, nog altijd maakt Muth ‘gewoon country’. Hoewel de trompet je aan het begin, op I’ve Been Gone, nog wel even op een verkeerd spoor zet. Even waan je je in Mexico, vrij snel daarna zit je toch weer aan de andere kant van de grens.
Diezelfde sound betekent dat er opnieuw nummers tussen zitten die erg herkenbaar zijn. Let’s Just Be Friends For Tonight bijvoorbeeld, is een nummer dat je bij de eerste keer luisteren al van begin tot eind mee kunt neuriën. Daarmee zijn de nummers tegelijk erg toegankelijk. En wat ook geldt, de invulling die Zoe Muth aan de herkenbare stramienen geeft is toch wel ‘eigen’. Door haar stem, door de begeleiding van de band (daarover zo meer), door haar manier van het ‘brengen’ van de nummers. En ook door de optelsom van die factoren.
Net als op Muth’s debuut is ook nu dus weer een belangrijke rol weggelegd voor haar band The Lost High Rollers. Vooral de mooie rol voor de mandoline (Ethan Lawton) valt op, op nummers als Before The Night Is Gone, Harvest Moon Blues (dat ook erg mooie backing vocals kent) en afsluiter Come Inside, waarop een heerlijke solo op dit geweldige instrument te horen is. En ja hoor, zoals het echte country betaamt, ook de pedal steel gitaar ontbreekt niet.
Het compliment over de teksten dat Muth in de vorige recensie kreeg, zou één op één in deze gekopieerd kunnen worden. Nu alleen met een ander voorbeeld, de geweldige titel If I Can’t Trust You With a Quarter (How Can I Trust You With My Heart?). Hierin zingt ze over een man die een verkeerde keuze maakt bij de jukebox, met een door haar gegeven kwartje. Hoe dan ook, een titel die natuurlijk even geweldig is als typerend voor de countrymuziek.
De titeltrack gaat over een hotel aan Ballard Street, Seattle. Zoe Muth hierover: “I would pass by the hotel and there was this one room where the blinds were always open. The room was a mess, covered in newspapaers, old clothes, and leftover food. It just made me wonder about the man living inside. How did he end up this way? Why was he letting the whole world see into his private life?” Muth bedacht zelf een persoon die hierbij zou passen en schreef daarover een ballad. Een prachtig nummer met een hele mooie rol voor de elektrische gitaar, die het verhaal met Muth lijkt mee te vertellen. Ook de solo ‘op z’n Jayhawks’ is indrukwekkend.
Als dan toch een verschil met het vorige album genoemd moet worden, dan is dat vooral ‘de groei’. Ja, ten opzichte van haar debuut is Zoe Muth gegroeid. Evenwichtiger, consistenter in kwaliteit. Ze maakte een goed album, dit album is beter! Dan is het logisch om dit album een halve ster extra te geven. Nu maar hopen dat ze volgend jaar met een 4,5 sterren album komt. Tot die tijd gaat dit album nog regelmatig de weg naar de cd-speler vinden. Country hoeft niet hip te zijn, als het maar prachtig is. Starlight Hotel is dat in ieder geval!