Je hoort het, aan dit nieuwe, derde album van Zeal & Ardor is doorgewerkt tot de perfectie. Al zijn ze nu intussen de avant-garde wat voorbij, wat je hier krijgt van het Zwitserse heavy gezelschap is excentrieke en toch behoorlijk toegankelijke blackmetal,  melodieuze deathmetal zoals je het anno 2022 eigenlijk het liefst wilt horen.  Zo van die die zichzelf in volle opwinding voortstuwt, in een crossover hier met vanalles en nog wat. Met van die heerlijk zinderende verrassingen dus! Mike Patton, Gojira, Nine Inch Nails ze zijn allemaal niet ver weg.
Zeal & Ardor is al een tijd een veelzijdige, creatieve band, dramatisch en extravagant in al z’n experimentaliteit. Maar hun product hier is toch zo samenhangend als wat, ondanks eender welke averechts bruisende ideeënpracht. Zeal & Ardor, als een uitdagende Mike Patton dus, stuiterend van hot naar her. Echt of dromend, in woede hoor je hen tekeergaan tegen een verfoeide wereld in verval.

Hun start hier is om u tegen te zeggen. Ze beginnen het album schitterend met een geluidsmuur van industrial, buldering van waas, mastodont van een ouverture die als visitekaartje hun naam draagt. Het eerste vervreemdend grommen, schreeuwen en jengelen is al daar. Waarna al roffelend, scanderend, met dreigende synths en zwart riffend, Run overneemt. En een tussen de soul duivels zingende frontman Manuel Gagneux. Het eerste voer voor de headbangers. Death to the Holy dan, drillende blackmetalfunk en -blues met Nine Inch Nails-piano, vier stijlen voor de prijs van één! Het instrumentale Emersion, rustbrengende postrock-elektronica komt in sonisch gevecht met woordenloos furieuze screams en gitaren, maar op het einde wenkt toch de oase.

Dan gaat het fluitend en akoestisch pingelend verder, maar de naam van die westernblues is niet Nobody maar gewoon Golden Liar. Erase, wolzachte akoestische aanvangsnoten worden afgelost door snoeiharde riffs, blastbeats, verschroeiende grunts en growls.

Het hoogst originele Bow is vervolgens een hiphopperige blues op een industrialdreun, brutaal eindigend met opzwepend  meebrulzang. Feed the Machine, of hoe handklappende gospel zich keer voor keer weer omturnt in donderend en krijsend exploderende black sound. Wat een duivelse oorwurm! I Caught You, weer als Mike Patton, een even vindingrijk stemmenpingpong, waarbij met het tikken van de klok steeds meer de poorten van de hel zichtbaar worden. Church Burns is een met screams versterkte hardmetalen slavenzang-gospel-soulsong.

Het half-Duitse Götterdämmerung dan,  inderdaad, als een donkere operasong, hier met de groove van grunge, funk en ijle koorzang. Maar verpakt in een als Cradle of Filth voortrazende headbanger. Groots én het hoogtepunt van het album! Hold Your Head Low is klagende blues en soul met achtergrondzang, een met synthezisers overtrokken metalsoundscape. J-M-B lijkt een Eddie Vedder-lookalike wel, met  zwarte metal dwarrelend overheen het knekelhof.

Instrumental A-H-I-L tenslotte is de sterke sinistere afsluiter met nog meer zoemende horror in de score dan in Wendy Carlos’ The Shining-ouverture indertijd.

Waarover zingt men? Tekstueel, aldus Gagnieux, is het gewoon verderzetting van de alternatieve geschiedenis over slavernij die met de vorige platen werd opgestart. Wat als de zwarte slaven zich tot satan in plaats van tot God hadden gewend. In Devil Is Fine ging het over leven in gevangenschap, in Stranger Fruit over de ontsnapping. Nu dus over die vele dingen erna: op de vlucht zijn, gepieker en grootse plannen maken…

Zeal & Ardor, da’s een harde dynamische metalband, weliswaar bij wijlen met zachte pit, die nu echter zoveel echte vernieuwende wilde frisheid uitstraalt dat het alleen maar belooft voor hun potentieel voor de toekomst. Straks touren ze met Meshuggah. Zegt. Dus. Al. Wat!
Passeren Nederland en België op 18 en 23 mei 2022.