Zamora is de naam van de nieuwe band die Cyril Crutz startte samen met Pim van Zanen, net als Crutz al eerder actief in Celestial Season, Nick Sanders, bekend van 7Zuma7 en Isabel Poyck. Na een periode met diepe persoonlijke ervaringen ging Cyril na verloop van tijd muziek schrijven waarin hij die indrukken verwerkte. Voor hem stond voorop dat hij de nummers in een bandsetting wilde opnemen. Zo ontstond Zamora. Live worden ze bijgestaan door Frank Boeijen, niet de zanger uit Nijmegen maar de toetsenman die we kennen van The Gathering.

Waves laat tien nummers horen die klein gehouden zijn. De instrumentatie is nooit overweldigend; het gaat bij het album echt om de nummers en de sfeer die ervan uitgaat. De vrouw die zich redelijk hulpeloos onder water toont op de voorkant van het album, in fraai zwart wit vereeuwigd, ademt een zekere somberheid. Neem je de achterkant dan zien we luchtbelletjes in het water. De vrouw is niet meer zichtbaar. Wel zien we licht.

Het werken met donker en licht horen we terug in de muziek van Zamora. Hoewel de muziek vaak een wat donkere stemmige ondertoon heeft, die vooral wordt weergegeven door de basloopjes van Nick Sanders en de gitaar van Pim van Zanen, is er eveneens volop ruimte voor licht. Dat licht is te horen in de zang die Cyril, meer dan eens samen met Isabel, voor zijn rekening neemt. Niet alleen is zijn stem aangenaam passend bij de muziek. Het contrast tussen de twee stemmen geeft de muziek en extra dimensie. De vergelijking met de stemmenverhouding bij The Pixies komt daarbij zo nu en dan naar voren. In nummers als Halo en One You Never Knew klinkt dat bijvoorbeeld door. Daarbij heeft Cyril niet per se een stem als Frank Black maar gaat het om een vergelijkbaar kleurencontrast tussen de stemmen.

Stemmig. Klein gehouden. Maar daarmee is de muziek verder nog niet geduid. De referentie aan The Pixies zit voor een deel in de stemmen, voor een deel hoor je dat terug in de muziek. One You Never Knew ademt dat, maar even goed komen zo nu en dan gedachten aan Snow Patrol op of aan een band als Alice In Chains. Het is noch de commerciële kant van Snow Patrol, noch de pulserende kracht van Alice in Chains die in de muziek van Zamora zitten; het gaat vooral om de sferen die vergelijkbaar zijn en die dan aan die bands doen denken. De vergelijking met laatstgenoemde komt voor een deel voort uit de effecten die in een aantal nummers worden toegepast op de stem van Cyril.

Los van de vergelijking met andere bands, valt het samenspel van de band op. Hoewel de nummers klein gehouden zijn, valt er veel te beleven in zowel het gitaarwerk, de basloopjes als in het drumwerk. De drumpartijen hebben een zekere eigenzinnigheid en doen, zonder uit te monden in complexe drumexercities, meer dan enkel het volgen van de muziek. Daarmee bepaalt Isabel voor een deel ook de sound van Zamora. De toevoeging van mellotron en harmonium is nooit overheersend en past geheel bij de muziek.

Het album heeft zijn schoonheid in de stemmigheid van de nummers en in het klein houden. Wat de volgende stap voor Zamora ook gaat zijn, dit is een fraaie eersteling. Hoe donker de periode ook was, er is een mooi en warm album uit voortgekomen.