Young The Giant heeft voor hun debuutalbum voor de veilige modus gekozen. Geen rare fratsen op dit album, maar keurige poprock nummers. De band springt er niet uit, maar past prima in het rijtje Kings Of Leon en Neon Trees.

De Californische band is al sinds 2004 bezig. Na worstelen met verschillende formaties is er dan eindelijk nu een debuutalbum. Als een band zo lang over een album doet, zijn de verwachtingen natuurlijk hoog. Maar of Young The Giant echt aan deze verwachtingen voldoet is de vraag. Origineel klinkt het namelijk niet. Poprock met een sound die gemaakt wordt sinds 2000 en een mengeling is tussen The Script en Neon Trees. Young The Giant voldoet aan het plaatje van lief rockbandje waar meisjes van zestien gek van zijn.

Maar waarom heeft het allemaal zo lang moeten duren? Waarschijnlijk omdat de bandleden nu pas tussen de twintig en 22 jaar zijn en de heren in de tijd dat de band begon nog op school zaten. Toen bleek dat de jongens uit Californië het redelijk goed begon te doen en op SXSW mocht spelen, werd het allemaal wat serieuzer. In die tijd heette de band nog The Jakes, maar met het succes werd de naam eind 2009 veranderd in Young The Giant.

Net als Arctic Monkeys en Radiohead hebben gedaan, gooide Young The Giant het album enige maanden voor de officiële release op het internet. Met als resultaat dat Apartment en My Body kleine hitjes werden. Aanstekelijke, gemakkelijke en opgewekte nummers, precies zoals het hoort bij een Amerikaans bandje. Maar afgezien van de voor de hand liggende melodieën en teksten, zitten de nummers goed in elkaar, en slaat Young The Giant de goede toon aan in dit genre.

De jochies van Young The Giant schrijven leuke liedjes, maar weten er nog geen eigen draai aan te geven. Nog wat meer ervaring er bij en er kan iets heel moois ontstaan, want talent hebben deze heren zeker.