Young Galaxy
Ultramarine
Ultramarine is alweer het vierde studioalbum van de Canadese formatie Young Galaxy en het eerste dat niet in hun thuisland is opgenomen, maar in Gotenburg, Zweden. Bovendien is elk lied (in tegenstelling tot op vorige albums) ingezongen door zangeres en medeoprichter Catherine McCandless, “terwijl ze uitkeek op een blauwe horizon”.
Klinkt het album ook zo? Ultramarine opent met single Pretty Boy, een kalm maar dansbaar nummer. Heerlijke electropop met een refreintje dat blijft hangen. Fall For You klinkt als een nacht in een tropische vakantie met creepy onheilspellende synths. Het is knap dat er een soort ideale balans lijkt te zijn tussen een poppy discoplaat en een lied met diepgang, zowel muzikaal als tekstueel.
New Summer is lekker melodieus en mellow en laat je wegdromen, maar het eerste echte hoogtepunt horen we in de vorm van Hard To Tell. Een ingetogen opbouw wordt langzaam opgebouwd naar een sprankelend middenstuk met lieflijke Foals achtige geluidseffecten. Het nummer kabbelt heerlijk door en geeft een goed gevoel.
Anders wordt het album vanaf What We Want. Dit nummer klinkt een beetje jaren ’80. Houterige drumcomputer, starre vocalen en harkerige baslijn. Ook Out The Gate Backwards heeft een andere stijl dan de nummers op de eerste helft van de plaat en doet nog het meest denken aan swingplaten à la Simply Red en grijpt wat dat betreft ook terug naar vroegere jaren.
De afsluitende nummers klinken wel heel aardig, maar leveren niet echt speciale gevoelens meer op. Al met al is Ultramarine van Young Galaxy een ultiem album voor liefhebbers van acts als Blue Hawaii, Austra en CHVRCHES. Zoete maar urgente vrouwelijk vocalen, dansbare synths en een vleugje duisternis en mysterie hebben deze acts met de groep uit Montreal gemeen.
Live zien?
18-05-2013: Paradiso, Amsterdam (Indiestad Festival)