The Pines van haar vroegere groep Phantom Limb zegt je niks? Een nieuw geluid dan wellicht, deze Yola aka Yolanda Quartey. Pas nu wel op, Yola heeft ‘n veelzijdige soulstem die je wel eens zomaar zal wegblazen! Na ‘n pendeltocht tussen haar Britse thuisland en Nashville deed ze al zoiets na haar debuut Walk Through Fire. Waarmee haar soulsound uit een ver verleden behoorlijk wat sterren verzamelde en de Grammy-nominaties volgden. 36 jaar, eindelijk echt succes! Ze was, geluk voor haar, door de befaamde Dan Auerbach van The Black Keys -hij weeral!- onder de vleugels genomen en nu andermaal neemt ie als producer, zelfs nog intenser, de honneurs waar.

Komt ze nu, twee jaar later, weer vanuit Nashville waar ze intussen resideert, met de 12 nummers die ze al vele jaren probeerde af te werken, die dus samen al een ferm stuk bewogen Yola-leven overspannen. De ‘making of’ daarvan, zei ze, begon eigenlijk met de springerige dancesong Break The Bough waarin ze ‘t, vreemd genoeg, net over het de dood van haar ma heeft. Vanaf de daarop volgende songs groeide alles dan organisch en alle stukjes vonden mooi hun plaats.

Yola is echt waar een souldiamant met vele kantjes. Als Britse stonden haar muzikale voelsprieten al richting genreloze melange.  Haar allereerste stapjes waren jazz, nu zijn het tal van stijlen tegelijk. Ze omarmt ze hier meesterlijk : r&b, disco-tunes, funky, britpop, classic rock, rock ‘n roll, alles in de soulmix. Luister zo maar eens naar haar ruwe rasp in ‘t luchtige Diamond Studded Shoes of het krijsende Whatever You Want. Of naar ‘t lichtjes fantastische, rustig voortschrijdend titelnummer dat in de finale in grandeur aanzwelt. Geïnspireerd dit, zegt ze zelf, op de feel van haar geadoreerde Minnie Ripperton. Hoor je  de Mary J. Blige-vibes in Starlight en If I Had To Do It All Again? Of neem gewoon ook de melodische pracht van Be My Friend of dat andere vocale doo-wop- hoogstandje The Great Divide.

De plaat opent ze in ingetogen Smokey Robinson-sferen met haar eigenste, trieste coronalied Barely Alive. Gefrustreerd door wat uiteraard ook haar de laatste tijd overkwam, ingehouden tranen, hunkert ze angstvallig naar ‘n heropstart van ‘t leven. Die kwetsbaarheid na een vorig leven in diepe armoede zit in de plaat verweven, eenzaamheid, liefdesverdriet, vergankelijkheid, zie alleen maar  de songtitels, een lange, logisch kronkelende weg tot aan de afsluiter, de titelsong. Zelfbewust, onafhankelijk, triomferend zelfs neemt ze daar dan gelukkig ‘t heft en de moed toch weer in handen.

De rechtuite Yola weet, samen met Auerbach, verduiveld goed wat en wie ze wil om haar sound nu Amerikaanser en vooral super te doen klinken. De omringende band is ook niet minnetjes, drums met o.a. Aaron Frazer van Durand Jones & The Indications, bas voor Nick Movshon van Amy Winehouse(‘s Back To Black). De hele plaat krijgt zo een dress-up van top-arrangementen uit vervlogen en recentere tijden.

Een imposante, assertieve dame die Yola, beetje als de rock ‘n roll-godmother Sister Rosetta Tharpe, voor wiens filmrol ze trouwens door Baz Luhrmann perfect werd gecast in diens Presley-movie. In afwachting daarvan (2022), bekijk alvast Rosetta’s video Didn’t It Rain (1964) maar even, weet je meteen waar ook Yola, voormalige backgroundzangeres, voor staat.

Stand For Myself  van Yola, alleen sterke nummers, een repeatplaat, da’s dus duidelijk!