Yo La Tengo is al meer dan 35 jaar een vaste waarde in het indierocklandschap. Iedere paar jaar komt er wel een album uit van het trio uit Hoboken, New Jersey, zodat de teller inmiddels alweer op 16 staat. Die productiviteit zorgde er wel voor dat de aandacht voor de band zo nu en dan kon verflauwen en sommige albums wat geruislozer voorbijtrokken dan anderen. Vooral in de jaren negentig kwam Yo La Tengo sterk voor de dag. De volgende opeenvolgende albums behoren tot de meest memorabele van de groep: Painful (1993), Electr-O-Pura (1995), I Can Heart the Heart Beating As One (1997) en And Then Nothing Turned Itself Inside-Out (2000).

This Stupid World klinkt opvallend ‘live’ en bij eerste beluistering wordt al duidelijk dat dit album spannender is dan de meeste eenentwintigste-eeuwse releases van Yo La Tengo. De vertrouwde subtiele, motorische cadans, die er bijna altijd wel is, gaat op de lange opener Sinatra Drive Breakdown gepaard met vrije, rafelige gitaren. De coupletten monden steevast uit in een pijnlijke conclusie: ‘Until we all break / until we all break’. Het is typisch voor This Stupid World, een plaat die handelt over het onverbiddelijke doortikken van de tijd. ‘I want to fall out of time’, horen we in Fallout. Deze track, met zijn heerlijk galmende gitaren en ontwapenende, zachtmoedige, soms meerstemmige zang brengt op fijne wijze Sonic Youth in herinnering. Een associatie die je natuurlijk kunt verwachten bij het horen van Yo La Tengo.

In Tonight’s Episode klinkt het drietal ronduit hallucinerend. Echter, hier worden akoestische gitaren en een droogkomische tekst, uitgesproken door bassist James McNew, tegenover gezet. Opvallende song. Ook drumster Georgia Hubley neemt weer zang voor haar rekening: het akoestisch getinte, dromerige, melancholieke en folky Aselestine. Zanger/gitarist Ira Kaplan klinkt fragiel en indringend op het ritmisch interessante Until It Happens to You: ‘Prepare yourself while there’s still time / It’s simple to do / And then it happens to you’. En: ‘Prepare to die / prepare yourself while there’s still time’. Het abrupte einde van het nummer is bijna pijnlijk. Het heftigere, claustrofobische Brain Capers lijkt te zweven tussen twijfel en wishful thinking: ‘Alice Cooper inside my brain singing: “Still got a long way to go”…’

Zoals het album begint met een track van over de zeven minuten, zo eindigt het ook: de lange titeltrack zit vol drone en dichte gitaarmuren met zang als mistflarden daar doorheen. Het afsluitende, uitgesponnen Miles Away is milder en dromeriger. Drogerend bijna, over een lichte, repetitieve ritmetrack. Ook hier speelt de vergankelijkheid een rol. Georgia Hubley’s zang klinkt uitnodigend en dromerig. De tekst minder: ‘Burdens rise / Avert your eyes / The pain creeps in anyhow / You feel alone / Friends are all gone / Keep wiping the dust from your eyes’.

Het is een eerlijk verhaal dat Yo La Tengo vertelt op This Stupid World. Het levert een mooie, soms confronterende, indringende luistertrip op. Tegenover de vertwijfeling en ontnuchtering zet de band in ieder geval geïnspireerde muziek. Op het podium, met de energie van een enthousiast meelevend publiek, moet dit ook zeker iets weer heel moois op kunnen leveren.