Bij de landelijke Americana folkrock sound van Yellofox denk je niet direct aan een stad als Den Haag. Dat beseft frontman Marc Mosmans maar al te best. In de mini documentaire Dream On – The making of an acoustic album neemt hij je mee naar het Drentse platteland. Daar komt in de theaterboerderij d’Rentmeester van het koppel Elise Kerner en Chris Bol deze mini EP tot stand. Een soort van hippie ideologie waar ze de grenzen verbreden en nog dichter bij die kenmerkende eigenheid blijven. Het is een inkijk in het enthousiasme van Marc Mosmans wat hij met zijn vriendin en tevens cellist Jorieke de Vet, haar zus en violist/accordeonist Pauline de Vet, gitarist Roger Verbeek, bassist Ronald de Jong en drummer Frans Pruis deelt. Het is de opzet om de intieme gemoedelijkheid naar de plaat te transformeren, waar Yellofox meer dan voldoende in slaagt.

Dat deze weekendsessie een vijftal mooie tracks oplevert is een fraaie bijkomstigheid. Geen volledig schijfje, maar juist de puurheid van dit muzikale kleinschalige kleinkunst project. Het akoestische eindresultaat ademt in alles een jamsessie sfeer uit. Het avondrood kleurt de licht swingende I Ain’t Got No Home moeras blues sfeervol paars. Yellofox verlaat het Americana asfalt en slaat een duistere zijweg in. Marc Mosmans bezit de blues van een rondtrekkende nomade, die maar in beweging moet blijven om zich verder te triggeren, te ontwikkelen. Bijzonder voor een artiest die zich zo gemakkelijk acclimatiseert, en het maximale uit deze leefomgeving haalt. Het is echter medegitarist Roger Verbeek die zodanig door de blues koorts getroffen is dat hij deze probleemloos uit zijn instrument tevoorschijn tovert.

Yellofox – Dream On – The making of an acoustic album

Captain Train ademt in alles de zwaarmoedige folk van persoonlijke held Nick Drake uit, iets wat Marc Mosmans ook wil verwezenlijken. Toch is het vooral Jorieke de Vet die dit gevoel met haar treurende cellopartijen oproept. De trieste ondertoon transformeert halverwege naar een positieve hoera stemming, waar ze dan ook mee eindigen. Vocaal ligt het stemgeluid van Marc Mosmans steeds meer in het verlengde van Cat Stevens. Het is in ieder geval een feit dat hij de mogelijkheid bezit om de zachtere passages te dragen, wat een andere aanpak vraagt dan de rocksound van de studioplaten. Captain Train is een uitnodigend instapmoment, waar de zanger je verwelkomt om samen deze reis te vervolgen. Exact hetzelfde gebaar dat hij live naar het aanwezige publiek overbrengt.

Odd Man Out is een ode aan de andersdenkende, de paradijsvogels waarbij de kleuren langzaam vervagen. Een uitstervend ras wat we in ere moeten houden. Het vredelievende sobere Bitter Heart leunt erg tegen het vroegere poëtische Leonard Cohen werk aan, al is het hier Pauline de Vet die zich met haar vioolpartijen op de voorgrond speelt. Bitter Heart plaatst zich in het hedendaagse onbegrip, waar de mensheid zich vijandig egocentrisch opstelt en een ander weinig tot niets gunt. Er ligt een klassieke pianobasis onder de sixties psychedelica van Little Empire, een bedankje aan de eigenaars voor het gebruik maken van deze prachtige inspirerende ruimte. Een klein paradijsje in deze haastige wrede maatschappij. Onthaasten en verdwalen in weidse dagdromen. Bijzonder dat ze in het hart van Drenthe zo’n groots geluid weten te creëren.

Tijdens concerten presenteren Marc Mosmans en Jorieke de Vet zich als woordvoerders, in de studio heeft iedereen een gelijke rol. Dream On is de romantiek van het gezamenlijk componeren, dromen met vrienden waarmaken. Dat wil Yellofox buiten de nummers aan de luisteraars meegeven, de lol en het plezier van het muziek maken staat hierbij op de voorgrond. Yellofox is een band die durft te dromen, maar ook durft om kritisch op elkaar te zijn. In een goede relatie moet je dit gewoon kunnen uitspreken.