×

Recensie

Electronic

30 augustus 2020

Yello

Point

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Polydor

Point Yello Electronic 4 Yello – Point Written in Music https://writteninmusic.com

Het is ondertussen zeker alweer een eeuwigheid geleden dat de verveeld geraakte miljonair en uitgekiende bankier Dieter Meier in 1979 naar nieuwe bevredigende uitdagingen op zoek gaat. Als geslaagd financier start hij samen met de veelzijdige multi-muzikant Carlos Perón en de perfectionistische componist Boris Blank het uit Zurich afkomstige elektro gezelschap Yello op. Na een aantal goed ontvangen scorende clubhits en drie overtuigende albums, stapt Carlos Perón in 1983 op. Dat dit net op de vooravond van de internationale doorbraak is, blijkt een pijnlijke constatering. Bij het grote publiek is Yello voornamelijk bekend als het duo Meier en Blank, twee op leeftijd rakende muzikanten die hun hippe kijk op het synthpop gebeuren in baanbrekende bombastische platen met een intense voorliefde voor een breed opgezet theatraal gehalte projecteren.

Vanaf de eeuwwisseling wordt het steeds stiller rondom dit bijzondere gezelschap, en ziet het er in 2009 naar uit dat ze hun carrière waardig met het meesterlijke funky Touch Yello afsluiten, een absoluut hoogtepunt in hun toch al niet misselijke oeuvre. Dat ze hun waardigheid zeven jaar later nogmaals met het net zo geslaagde Toy dik onderstrepen is niet zozeer verrassend, maar eerder bewonderingswaardig. Na een pauze van vier jaar is daar nu Point, waarbij de verwachtingen gigantisch hoog zijn, alwetende dat de vorige twee platen van zo’n immens majestueus niveau waren.

De openingstrack Waba Duba is voor de volle honderd procent het geluid wat we van het duo kennen. Het is zelfs misschien wel iets te herkenbaar. De klassieker The Race is overduidelijk in de fragmentarische samplers hoorbaar, waardoor het wel een beetje als een rip off overkomt. Anderzijds shoppen de Zwitsers in hun eigen shop en betalen ze netjes met hun reeds bekende visitekaartje inclusief kenmerkende Yello watermerk, dus is daar bar weinig op aan te merken. De leeftijd heeft weinig invloed op het vocale vermogen, sterker nog, de praatzang wordt regelmatig door technisch uitgewerkte melodieuze zanglijnen onderbroken.

Niet alleen daarin zit die verkwikking. De retro revival van de seventies Out of Sight robotgeluiden en de futuristische Arthur Spark psychedelica worden op een passende manier in de vernieuwende belevingswereld van Yello ingeburgerd waarmee ze verbazend dicht tegen de Krautrock aanleunen. Is Point dan daadwerkelijk het eindpunt, waarmee ze naar de inspiratiebronnen uit de jaren zeventig teruggrijpen? Ook de ideeën voor het zwaar rockende met solerende gitaren opgeleukte bluesy Big Boy’s Blues en de smerige duistere postpunk Hot Pan akkoorden stammen overduidelijk van oorsprong uit die periode. Dit benadrukken ze nogmaals in het ritmische spannende Rush For Joe waarbij hevige gepassioneerde exotische trommels en hemelse jazzy trombonespel voor een vintage nagesynchroniseerd gevechtsfilmsfeertje zorgen.

Bij Yello weet je het nooit, die punt kan met gemak door een komma vervolgd worden. De mannen hebben onderhand elke belangwekkende ontwikkeling in de popmuziek meegemaakt, dit alsmaar doordraaiend historisch register is nog steeds niet volledig uitgeput, en Dieter Meier en Boris Blank zijn dat blijkbaar ook nog niet. Point is stukken zwaarder van opzet dan het eerdere werk, na al die jaren hebben de gepensioneerde ouderen eindelijk een volwassen album afgeleverd. Of is dit juist ook weer humor?



  1. Waba Duba
  2. The Vanishing of Peter Strong
  3. Way Down
  4. Out of Sight
  5. Arthur Spark
  6. Big Boy's Blues
  7. Basic Avenue
  8. Core Shift
  9. Spinning My Mind
  10. Hot Pan
  11. Rush for Joe
  12. Siren Singing