Yeasayer is niemand iets verplicht. Zeker niet aan hun fans. Een echte Yeasayer-bewonderaar weet dat en houdt daar rekening mee. Want nadat de band uit Brooklyn twee compleet verschillende platen uitbracht, weten we dat Yeasayer gewoon doet waar Yeasayer zin in heeft. Geen pijl op te trekken dus. Hun debuut All Hour Cymbals uit 2007 bevatte mooie psychedelische liedjes met een wereldmuziektintje. Prachtig. Maar Yeasayer wilde niet onder het stempel wereldmuziek opereren. Dus het vervolg, Odd Blood uit 2010, was wat elektronischer en  meer poppy. Nog steeds waren de invloeden van wereldmuziek hoorbaar, maar die werden wat verder naar de achtergrond gedrukt. Nu komen Chris Keating, Ira Wolf-Tuton en Anand Wilder met Fragrant World. Dat is duidelijk een electro-album geworden. Nog steeds gebruikt de band exotische drumpartijen, zijn de teksten onnavolgbaar en klinkt het allemaal een beetje gelikt. Nummers zijn bestaan uit vele lagen, waardoor een erg vol geluid ontstaat. Die nummers waren trouwens al een tijdje op internet te vinden. Met angst voor vroegtijdig uitlekken bedacht de band een creatieve manier om dat zelf te doen. Onder de projectnaam PSCYVOTV – kort voor Preemptive Self-Commissioned Yeasayer Vorstellung Or Track Visualizer – waren de songs verstopt in vignetten. Creatief, net als Fragrant World. De plaat is het ene moment donker en electronisch (No Bones) en dan weer opgewekt en echt poppy (Henrietta). En dat is wat Yeasayer wil: creatieve popliedjes maken. Dat is ze met Fragrant World zeker gelukt.  Af en toe doen nummers sterk denken aan de jaren ’80 pop van Tears For Fears – een band waar Keating, Wolf-Tuton en Wilder openlijk bewondering voor hebben. Het trio slaat met Fragrant World wederom een nieuwe weg in, die weer geslaagd is. Jammer van de foeilelijke albumcover, maar Yeasayer is niemand iets schuldig, dus doet lekker wat ze wil.