Met Mosquito maken de New Yorkse Yeah Yeah Yeahs na een 3-jarige rustpauze een fijne comeback. Fris, dynamiek en urgent in 11 songs.

Opgekomen rond de eeuwwisseling, in de tijd dat ook The Strokes en The White Stripes wereldwijd doorbraken kunnen we nu stellen dat Yeah Yeah Yeahs, het trio Karen O, gitarist Nick Zinner en drummer Brian Chase, als meest relevante over is gebleven. The White Stripes bestaan niet meer en The Strokes zijn wel heel ver afgeraakt van de rafelig briljante stadsrock die hun meesterlijke debuut Is This It? bevatte. Na twee prima albums probeerden Yeah Yeah Yeahs met hun laatste album It’s Blizz! (2010) voorzichtig een soort van commerciële move binnen hun voorheen van artrock doorspekte songs te bewerkstelligen. Het pakte soms goed en soms wat minder uit. De gehoopte grote doorbraak bleef dan ook uit.

Na een periode van afwezigheid is de band nu weer terug met Mosquito, een album waar ze (gelukkig) hun oude sound weer fris hebben opgepakt. Sacrilege, de eerste single, met zijn gospelkoor is gelijk een zeer opvallende en aanstekelijke openingstrack. Heerlijk is het ook om de band weer even lekker los te horen gaan in coole rockriffs en lekker dik aangezette drums in songs als Area 52 en het bloedzuigende titelnummer. Ook het met rapper Kool Keith ‘versierde’ en door James ‘LCD Sound System’ Murphy geproduceerde Buried Alive en het met dub doorsneden Under The Earth klinken erg lekker. Chase en Zinner klinken dreigend en urgent en Karen O, zonder twijfel een van de meest overweldigende persoonlijkheden die het afgelopen decennia de podia veroverde, klinkt in die songs verrukkelijk. Niet alles is even sterk op Mosquito maar dat mag de terugkeer na 3 jaar niet in de weg zitten. Live nog altijd een van de aller-leukste en meest dynamische bands om te zien is Mosquito een lekker uit de speakers knallend album dat weer genoeg aanstekelijke songs bevat om het publiek de komende jaren in grote getale naar de zalen en festivals te trekken.