Na de wereld al met drie EP’s te verblijden is het nu tijd om een volledig album te presenteren. Het uit Londen afkomstige Wovoka Gentle trio maakt hedendaagse enthousiaste hippiemuziek. De tweeling Imogen en Ellie Mason vormen hoe dan ook al een eenheid, en worden door William J. Stokes bijgestaan. Dat het geëxperimenteer met folk niet door iedereen gewaardeerd wordt, ervaart Bon Iver op hun derde album. Ook Wovoka Gentle loopt het risico dat het zorgvuldige sample werk met bijpassende bliepjes een soortgelijk lot ondergaat. Start Clanging Cymbals is een gedurfde plaat, gericht op het nu. Juist die brede benadering levert een mooi resultaat op waarbij vrijwel voor alle muzikale stromingen ruimte is.

Alsof het een foute ouderwetse reclame betreft gaat Salient Point de ether in. Eigenlijk verwacht je na het Good New Music nog een verkooppraatje van een gladde, snelle jongen. Door de zoekende geluiden lijkt het net of er naar de juiste radiofrequentie op jacht wordt gegaan. De drastische verandering komt met het jengelende meerstemmige psychedelische vervolg met de nodige space sound uitspattingen. En dit is pas het eerste nummer, waarbij zoveel gebeurd, zonder dat er enige lijnvorming in terug te vinden is. Wat moeten die gasten allemaal geconsumeerd hebben om dit resultaat te bewerkstelligen. Een heerlijke tripping beat verwelkomt de zonnige harmonieuze Punxsutawney Phil samenzang. Door het veelzijdige traditionele instrumenten palet ontstaat er een mooie klankkleur welke zich heerlijk op het muzikale doek laat uitsmeren. Met ongeorganiseerde blazers die met het ritme voor de prominente vooraanstaande rol strijden, achtervolgd door weirde herhalende breaks.

Met Small Victory verlaten we nog net niet de folkhoek, al vind er weldegelijk een scheuring plaats. De beginnende rust wordt vervolgens sterk doorelkaar geschud. De lichtvoetige percussie schommelt al bungelend in het disco tijdperk. Het gesproken [I Saw a Bright White Light] intermezzo kondigt een grootse verandering aan die zich in 1,000 Opera Singers Working in Starbucks doorzet. Totale muzikale hokjes vervreemding gaat vooraf aan de zeer swingende sterke afwijkende retro glamrock song. Elke andere band komt hier niet mee weg, hier klinkt het allemaal zo natuurlijk. Het feestende Peculiar Form of Sleep (Tiresias Theban) jaagt ook alle puristen de gordijnen in, zelf heb ik de neiging om eens lekker aan die rails te hangen en mij als een geoefende toestelturner flink uit te leven. Deze anarchistische tegenstrijdigheid is toch genieten geblazen? Zo moeten meer bands zich opstellen, een kleine aardbeving veroorzaken, dwars tegen de ingedutte geitenwollen hipstercultuur in.

Met de ouderwetse [It’s All OK] foxtrot als tweede tussenstuk belanden we in een nieuwe fase. Dromerig, maar net zo dreigend pianospel introduceert in het langzaam opbouwende Gennesaret de zangpartijen, waarbij de climax zich in de gepassioneerde blazers openbaart. De croonende uitloop overtuigd alle twijfelaars van het Wovoka Gentle vakmanschap. Deze band heeft alles in zich om een breder publiek te bereiken. Met subtiel gitaarwerk spelen ze op de liefhebbers van fingerpicking gitaarwerk in. Dat hier in Tell ‘Em, Makoto! ook nog een geweldige vrouwelijke soulstem haar intrede doet, verwacht je eigenlijk niet. Maar wat is er op Start Clanging Cymbals nog normaal te noemen, helemaal niks, of eigenlijk juist alles. De vertrouwdheid waarmee ze je gehoor strelen is hemels. Kunnen ze dan nog iets verkeerds doen? Blijkbaar niet. Ook de hoge Oystercatcher seventies vocalen zijn buitengewoon schitterend. Kleine minimale toevoegingen bewijzen dat we ons niet in dat verleden bevinden. Aan alles is gedacht, zelfs het orkestrale einde is tot in de puntjes verzorgd.

Het volume wordt in Xerxes ‘19 behoorlijk terug gedraaid om het Kids Club Kampala Children’s Choir te verwelkomen,al herkennen ze zichzelf waarschijnlijk niet meer in het gesampelde eindresultaat. Het geeft de song een prachtige Afrikaans tintje, al wordt deze vervolgens doordacht door harde gitaren weggedrukt. De overrompelende new wave passages brengen mij opnieuw van mijn stuk. Wat ze hier klaar spelen gaat tegen alle verwachtingen in. Nog eenmaal een pauze met het voorwerk van [‘Josh, Shout Something!’] inlassen om vervolgens met de zwaardere soul van Sin Is Crouching at Your Door(Sad Puppy!!!1!) rockend van start te gaan. Transparante ademende muziek met daar doorheeneen dosis aan grillige postpunk. Dan kun je na afloop maar een duidelijke conclusie stellen; repeat!!