Muziek is emotie! Doom is depressie… Wolvserpent is zwelgen in je eigen tragedie! Dit is muziek waar je niet vrolijk van wordt, maar die wel indruk maakt. Je kunt compleet ondergaan in de drone van de drums en de hypnotiserende gitaarlijnen. De atmosfeer is erg donker en triest, hoewel er van het spel een sterke energie uitgaat. De muziek lijkt een neerwaarste spiraal te weerspiegelen die je meezuigt naar de pikdonkere diepte van je eigen verdorven ziel.

Wolvserpent is een Amerikaans tweetal uit Boise, Idaho. Brittany McConnell speelt drums en viool, Blake Green speelt gitaar en doet de vocalen. Hun nieuwe album Perigaea Antahkarana bevat een intro en vier songs en duurt net iets meer dan een uur en twintig minuten. Deze muzikanten nemen er de tijd voor om een song tot een einde te brengen, maar de muziek is in het geheel niet saai. De songs bevatten allemaal meerdere lagen, waarbinnen geluidslandschappen worden geschilderd. Zich voortslepende drums, tergend trage accoorden en lang doorklinkende gitaren. En dit alles opgevuld met tragische synthesizermelodieën. Ik zal niet zeggen dat de breaks je om de oren vliegen, maar er is zeker progressie te vinden in de muziek. We horen hier niet het gras groeien, er gebeuren wel degelijk zeer boeiende dingen. Met een enorm smerig gitaargeluid weet Wolvserpent een zeer vuige stemming te creëren. De ritmes zijn cyclisch van aard, de teksten gaan over de natuur en cyclus van het leven en het geluid is erg organisch. De combinatie van drone en doom is een gouden greep. Wolvserpent heeft met Perigaea Antahkarana een zeer indrukwekkend album gemaakt.