Een ambitieuze band mag het zeker genoemd worden: Wolfhunters. De jonge Nederlandse band bestaande uit een zanger met een zeer opvallende stem (Ben Haze), gitarist Robert van Os, bassist Quirin Wijgers en drummer Billy-Joe Siecker. Tezamen maken ze een combi van gruizige hardrock en punk.

De band heeft na zijn oprichting in 2011 al zo’n vijftig optredens achter de kiezen en op kerstavond brachten de heren hun eerste EP uit. Daarop vier nummers die veelbelovend klinken. Opener Psycho Exchanging is een energiek punknummer en bijzondere bijkomstigheid (op de hele EP) is de stem van de zanger, die soms iets wegheeft van Sex Pistols-zanger Johnny Rotten. Beste song is waarschijnlijk California Pride, die iets spookachtigs en iets heel urgents heeft. De beukende drums en snelle baslijnen zorgen hier mede voor en de zang van Haze is hier het meest luid en dringend. Hij is niet bang z’n stembanden te laten shaken en giert het uit.

Hobo Utopia is bijna sludgemetal en dat met stukken rap erin. Wat dat betreft probeert Wolfhunters echt een eigen geluid neer te zetten. Dat lukt al heel aardig, maar jammer is dat de productie de muziek nog wat rommelig laat klinken. Anderzijds zorgt dat juist voor een heel fris garagerockgevoel.

Afsluiter Down The River Of Mud jaagt, trekt, duwt en stamt. De drumpartijen zijn heerlijk ritmisch en de gitaren worden goed gebruikt. Er is weinig op af te dingen, behalve dat Haze misschien iets te prominent z’n zegje doet.

Met een strakkere productie en misschien een betere afstemming tussen de nogal overheersende Haze en de rest van de muzikanten, kan deze band een heel interessant debuutalbum gaan afleveren. Oftewel mannen: ga zo door.

De EP Down The River Of Mud is te koop en te downloaden via Bandcamp.

Livedata:

• Vrijdag 15 februari: TexMex, Spijkenisse (met Misery Kids en Noblesse)
• Vrijdag 1 maart: The Cave, Amsterdam (met LICK)
• Zaterdag 13 april: Taaipop, Lutjebroek
• Vrijdag 17 mei: The Rambler, Eindhoven (met Revölvo)