Wolfgang Pérez… Zijn naam verraadt zijn Spaans-Duitse achtergrond op niet mis te verstane wijze. Als toetsenist maakte Pérez in het recente verleden deel uit van de Duitstalige band GOLF. Dit jaar debuteert hij als soloartiest. Daarmee laat hij zijn popverleden achter zich om, samen met een sessieband, weelderig klinkende nieuwe wegen in te slaan.

Pérez’ debuutalbum Who Cares Who Cares kun je met recht een fijne, vaak oorstrelende verrassing noemen; een plaat die een lekkere mix van jazz, lounge, pop, funk en tropische sferen uit de speakers laat komen. De hoes, waarop de titel in allerlei vormen is geschreven, kwam tot stand met inbreng van online vrienden. Die grafische diversiteit sluit mooi aan bij de muzikale rijkdom. Bij het beluisteren van dit kleurrijke en vaak zwoele album komen nu niet direct beelden van het Ruhrgebied in je op, maar dit is wel de locatie waarop Who Cares Who Cares bij elkaar is gemusiceerd.

De titeltrack doet direct de oortjes spitsen: een minimale, jazzy akoestische gitaar die gaandeweg gezelschap krijgt van fluit en toetsen. De Braziliaanse sferen golven lekker naar binnen en de ingetogen (fluister)zang van Pérez past daar prima bij. Pas met een dissonant saxofoontje kruipt er wat zand in de raderen. FAMF is enigszins vergelijkbaar maar doet net even vreemder aan; deze track is speelser en dynamischer dan de albumopener. We horen wat neuzelende vocalen, er is een Spaanstalig gesproken intermezzo, fluit, er duiken 80s stijlelementen op en er is zelfs wat opera-achtig gejodel. En toch houden Pérez en band de subtiliteit vast. Goed gedaan.

Als de muzikanten het wat ingetogener houden valt er nog steeds genoeg te genieten: Maybe ontvouwt zich als een vrij minimale track met kleine noise, spaarzame (hand)percussie en piano. Met melodielijnen als grove penseelstreken is dit net zo interessant als de ‘grotere’ muzikale bouwwerken op de plaat. Verderop is het soft-psychedelische, slaperige My Favourite Century – compleet met achterwaarts afspelende geluiden – ook zo’n kalere track die nog zeker de aandacht vasthoudt.

Binnen zijn weldadige, ontspannende muziek laat Pérez geregeld gecontroleerde gekte toe. No Animal, met een lang sfeerintro, kent een lekker stuiterende R&B/hiphop passage en ontaardt hierna in een koortsige kakofonie. Feel Like Change kent levendige percussie maar laat ook ingetogen, jazzy pop horen met uiteenlopende – soms uit de bocht schietende – vocalen. Midden- en Zuid-Amerikaanse invloeden doen zich ook hier weer gelden. Op Times At Ease knallen gitaar en saxofoon lekker scherp, maar mogen we ook minutenlang wegdromen op een bed van akoestische gitaar en synth-riedels. Mooi hoe de saxofoon en Pérez’ zuchtvocalen hierna extra atmosfeer brengen.

De eclectische benadering van Pérez en band levert dus een even speelse en eigenwijze als zwoele en relaxte plaat op. Sunshine Forever is exemplarisch: vintage synths, rubberen bas, stuiterende percussies, funkgitaartjes. Het is met wat fantasie te vergelijken met de gevatte draaikonterij van iemand als Beck. Maar dan gelikter. Qua sound/sfeer zit Pérez eigenlijk dichter bij namen als Whitest Boy Alive, Phoenix, Erlend Øye en Marcos Valle. De man uit Essen werd recentelijk niet alleen afgeschilderd als wunderkind maar kreeg ook de volgende treffende omschrijving aan zijn broek: ‘A truly heart-warming wimp on the microphone and a virtuoso keyboardist who immediately knows how to get something out of every sound’. Waarvan akte.