Januari 2011. PiL kondigt een aantal nieuwe concerten aan. Gang of Four en Wire brengen nieuwe platen uit. Het lijkt wel alsof het weer 1979 is.

De reputatie van Wire is voor een groot deel gestoeld op het ijzersterke trio Pink Flag, Chairs Missing en 154, albums die eind jaren zeventig lieten horen dat er toekomst was na de punk. ‘The Ramones go to art school’ was een geslaagde typering. Na jarenlange afwezigheid kwam de band terug in 1986 met de dwarse ep Snakedrill, gevolgd door een aardige stroom platen vol artistieke, intelligente pop met een geheel eigen geluid. The Ideal Copy en A Bell Is A Cup zijn nog steeds uiterst genietbare, stijlvolle werkstukken.

Red Barked Tree is het derde album van de derde incarnatie van Wire. Send was de nietsontziende hogesnelheidstrein waarmee de vijftigers terugkwamen in 2003, Object 47 was de mildere opvolger. Red Barked Tree is eigenlijk een staalkaart van ruim dertig jaar Wire, want het drietal – dit is het tweede album op rij zonder Bruce Gilbert – speelt leentjebuur bij zichzelf. Dat levert een prima plaat op die echter niet zo verrast als Send of beklijft als pakweg A Bell Is A Cup.

Opener Please Take is veelbelovend. Een klassieke Wire-track die niet had misstaan op 154. Prachtige pop met een bittere tekst: ‘Please take your knife out of my back. And when you do, please don’t twist it’. Ook het subtiel dreinende Clay voert terug naar de eerste jaren van Wire. Heerlijk om te horen hoe een band zo’n eigen sound kan hebben, zonder te vervelen.

Wire was ritmisch gezien altijd behoorlijk recht door zee, met weinig ruimte voor bekkens en toms. Die kant van de band krijgt op Red Barked Tree ook de nodige aandacht. Soms via niet al te gevaarlijke uptempo tracks als Now Was, soms via bijna industrieel zaagwerk en spoken word als in Two Minutes (‘religous vomit’… ‘the age of fragmentation’). Regelmatig combineert Wire tempo met noisy gitaren zonder de popappeal overboord te gooien: Smash, Moreover en A Flat Tent zijn in aanleg niet zo bijzonder maar houden toch de aandacht vast. En dat is vooral te danken aan het prikkelende gitaargeluid en de karakteristieke Britse vocalen, ingrediënten waar Wire relatief onopvallende songs wel vaker mee omhoog trok.

Opvallend zijn de akoestische gitaren die opduiken op een aantal nummers, waaronder de voor Wire-begrippen vrij opvallende titeltrack. Hoewel de nummers in kwestie compositorische spanning missen, weet  Wire de akoestische elementen goed in het geluid in te passen zodat het album niet te ver uiteen wordt getrokken.

Red Barked Tree is dan ook een plaat die prettig wegluistert en hier en daar nog een lekkere tik uitdeelt. Het album ontbeert echter een onmiskenbare single zoals One Of Us dat was op Object 47 en kent – op Please Take na – ook geen echte hoogtepunten. Een beetje plussen en minnen levert echter wel een ruime voldoende op voor Red Barked Tree. Het blijft natuurlijk wel Wire.