‘Hmm, de eindredactie van Written in Music heeft kennelijk besloten om mij chef rockabilly te maken’, dacht ik toen ik het hoesje bestudeerde. Een mens kan zich lelijk vergissen. Wily Bo Walker excelleert vooral in rhythm ’n blues-achtige songs met gitaren, blazers en toetsen die al even rauw en gemeen klinken als zijn stem. You Can’t Judge A Book By Looking At The Cover, zong Bo Diddley al.

Wily Bo Walker is een Schotse zanger-gitarist met een enorm krachtige en rauwe stem. De Keltische gebieden lijken patent te hebben op dit soort emotionele brulboeien. Denk aan Rod Stewart, The Nimmo Brothers en vooral Frankie Miller. Mooi, hoe de zoeter klinkende achtergrondvocalen en blazers hem tegenspel bieden. Walker en zijn veelkoppige band swingen tegendraads; het sopt, drast en schuurt als een wilde. Op Walking With The Devil, I Want To Know en Walk In This Chinese Footsteps knalt hij erin zonder weerga. In rustiger nummers, zoals Moon Over Indigo en het geweldige hoempanummer (met mandoline!) When The Angels Call Your Time, gaat het eerder richting Tom Waits of Dr. John.

Drive is een fantastische, uptempo rhythm ’n blues-stamper van eigen hand. Veruit de meeste nummers schreef Walker zelf, maar Bo Diddley wordt geëerd met een uitermate funky/Latin cover van het aloude Who Do You Love en Willy Dixon met het broeierige Same Thing. De emotionele ballades For The Children en Jenny maken dit album helemaal af. Luister ook eens als de sologitaar er doorheen komt.

Goed schrijven over goede muziek valt niet mee. Dit is gewoon schitterende, rauwe en gevoelvolle muziek van een te gekke zanger en zijn band. Ook het artwork van het album is prachtig. Wat is dat toch met die Schotten, dat ze zulke mooie muziek kunnen maken?