Ook in het hoge, hele hoge noorden van Zweden wordt muziek gemaakt. Grote kans dat u slim genoeg was om dat zelf al wel te bedenken maar toch, zou die gedachte bij u zijn opgekomen bij het horen van de naam Willy Clay Band? Zou u meteen hebben gedacht aan het plaatsje Kiruna? Dat is namelijk wel waar de vijf heren vandaan komen. De locatie zegt niets over de muziek die ze maken, daar is weinig Zweeds aan, die kun je gewoon countryrock noemen.

Blue is het tweede album van de band, de cd telt in totaal dertien nummers. En dan helaas toch iets te veel ‘in een dozijn’. Vooral de elektrische tracks varen erg op een Walking In Memphis-deuntje, wat niet alleen al eerder gedaan is, erger is dat het op een gegeven moment gaat vervelen als weer die vraag opduikt “waar doet me deze ook weer aan denken?“

Gelukkig telt het album ook een aantal akoestische nummers (Jailbird, Kiruna (The Miner), Far Away en Never Never) die echt stukken prettiger zijn. Door hun eenvoud, ingetogenheid en instrumentkeuze (mandoline, dobro en steel gitaar) zou je willen dat de band zich hierop ging toeleggen en achter zich zou laten wat vele andere bands al deden en doen.

Toch nog wat positieve punten: onder meer de erg aanwezige, maar ook erg goede achtergrondzang. En, enige goede uitschieter op het elektrische vlak is Modern World. Niet dat het nummer zo origineel is, het is wel het enige nummer waar de band de steriele sound achter zich laat, waarop de nodige rafels te horen zijn, waarop de band knalt!

Misschien is dat het wel, van ruwe bolsters die zo ver van de bewoonde wereld leven, wil je niet steriele deuntjes horen. In elke noot wil je de elementen voelen die zij hun leven lang al moeten trotseren… Zulke muziek moet kloten hebben. Omdat dat het te weinig heeft maar twee sterren, vanwege het akoestische deel mag je er nog wel een halve bij optellen.