“Ride me back home”, smeekte Willie Nelson vorig jaar, het was de titeltrack van de gelijknamige langspeler waarop naast adaptaties van Guy Clark en Mac Davis een handvol nieuwe songs voorstelde. Dat gebeurde wel meer de afgelopen jaren sinds de samenwerking met producer en songwriter Buddy Cannon werd hervat.Het duo zat weerom samen aan de schrijftafel  voor twee songs. Die prijken nu op de nieuwe langspeler First Rose Of Spring en dat is heugelijk nieuws na de alarmerende berichten over zijn gezondheid en geannuleerde concerten wegens ademhalingsmoeilijkheden. De countryoutlaw  die al enkele keren zijn doodsbericht  in de kranten las, beleefde eind april zijn 87-jarige verjaardag  en dat wordt gebruikelijk met een nieuw album gevierd en nu wegens de Covid-19 tragedie met enige vertraging in onze brievenbus verzeilde.

De titelsong is een op weemoedige pedalsteel en harmonicatonen leunende ballade met het karakteristieke akoestische snarenspel en het vertrouwde trillende parlando. Dat blijft een ongeëvenaarde combinatie waarin de  diep doorvoelde benadering  beklijft en de imperfectie het gelukkig haalt van klinische virtuositeit.

Het begrip sterfelijkheid gaat geenszins voorbij aan de voormalige rebel. Zo eert hij enkele oudere countrylui die het niet haalden met respectvolle odes. We Are The Cowboys van Billy Joe Shaver is er zo een, nagenoeg perfect op Nelsons oudere lijf geschreven. Ook  bij jonkies als Toby Keith en Chris Stapleton vond Nelson uiterst geschikt songvoer zoals Don’t Let The Old Man In, geïnspireerd door een devies van die andere krasse knar, Clint Eastwood en in de soundtrack van The Mule huist. Stapletons Our Song is een fraaie melancholische terugblik. Daarnaast zijn er de persoonlijke  bijdragen van Nelson, Blue Star en de lome bluesy honky tonker I’ll Break Out Tonight.

Zo ver zal het wellicht niet meer komen, het eerder door Johnny Paycheck vereeuwigde  I’m The Only Hell My Mama Ever Raised is wel een verdienstelijke poging. Ter afsluiting zoekt Nelson wijselijk zijn toevlucht in een overbekende oude mannen mijmering van de ook door Dylan geapprecieerde, betreurde chansonnier, Charles Aznavour met een gepersonaliseerde  interpretatie van het oorspronkelijk getitelde Hier Encore  dat hier naar Yesterday When I Was Young luistert. Hopelijk brengt dit fijne album ‘the old man back to the road’.