Het begint sterk met de jachtige, knap opgebouwde folkrock van In My Dreams en het op strakke stampende ritmiek evoluerende Did You Wrong. Als je het meer bedaarde, met zacht blaaswerk geschraagde Pedestals of een met rafelige harmonica ingeleide  kampvuurballade ballade voor het eerst hoort zou je zweren dat dit een aan de overkant van de oceaan residerende formatie is. Een meerstemmig (veel te lang)uitgesponnen Cold Ontaria staaft dit vermoeden en niet alleen de intro en outro met het smoelschuivertje in het dromerige Sunny Is The Style herinneren aan de beroemde Canadees Neil Young.

Niets is echt minder waar, achter dit, naar de oorlogszuchtige, eerste Normandische Koning van Engeland genoemde alter ego, schuilt de uit Edinburgh afkomstige Ruarri Joseph die samen met Naomi Holmes en Harry Harding tussen opnamesessies in huidige thuisbasis Cornwall en Isle of Lewis pendelde. Een zuiver Britse aangelegenheid dus, Tend To The Thorns sleepte overigens een nominatie in de wacht bij de Britse Americana Awards, wellicht niet geheel onterecht.

Er is een jazzy getint uitstapje met The Many Faces Of A Good  Truth, op zich niet onaardig maar deze gitaarjam met blazersinterventie kabbelt zowat geruisloos voorbij. Tilteltrack Proud Disturber of The Peace maakt evenmin de belofte waar en evolueert in een wat richtingloze jam. Na de bluesy laidback rocker Mind Keeps Changing vormt het akoestische Manawatu een ingetogen apotheose maar die veroorzaakt hooguit een zacht golvende deining.