Waar zijn vorige solo-album Ogilala nog een vrij recht-toe-recht-aan (doch prachtig diepgaand) singer-songwriterwerkstuk was, laat het boegbeeld van The Smashing Pumpkins op zijn nieuwe soloplaat Cotillions zijn meer rootsy en country kant horen. Een onverwachte stap tijdens een creatieve piek in zijn loopbaan.

Het lijkt er verdacht veel op dat Corgan zich op een kantelmoment in zijn leven bevindt. Hij is vader van twee jonge kinderen, hij is de vijftig inmiddels gepasseerd en ziet generatiegenoten om zich hen wegvallen. Waar andere mannen op die leeftijd gaan motorrijden of zichzelf een glimmende bolide cadeau doen om te verbloemen dat de jaren gaan tellen, heeft William Patrick (voorheen Billy) Corgan zich op zijn werk gestort en dat maakt dat het ene na het andere album het levenslicht ziet. Met twee nieuwe Shiny And Oh So Bright Pumpkins-albums en een verwachte reissue van MACHINA: The Machines Of God nog op zijn bordje voor dit jaar, is Cotillions een uitstapje dat met zeventien nummers verre van een tussendoortje genoemd mag worden. Het is een flinke zit waar duidelijk veel werk in is gaan zitten.

Opener To Scatter One’s Own is een majestueuze track waarin het besef van sterfelijkheid op zalvende manier centraal staat. De akoestische gitaar is sfeervol, de slidegitaar er onder zorgt voor de juiste sfeer. Erg fraai. Die sfeer wordt op het fraaie Hard Times, waarop Katie Cole achtergrondvocalen verzorgt, vastgehouden. Het is melancholisch zonder melodramatisch te woerden en juist omdat het werk van Corgan vaak door dikke gitaarmuren omringd wordt valt nu de openheid op. Zijn vocalen staan centraal, in de beste Americana-traditie gaat het om het verhaal dat hij wil vertellen.

Jubilee diept het countrygeluid verder uit doordat er een jengelend viooltje aan wordt toegevoegd. Die neemt de plek van de gitaarmuren van weleer in en zorgt direct weer voor wat afstand. Cotillions is op zijn sterkst als Corgan het minimaal houdt, zoals op het kleine liefdesliedje Fragile, The Spark, op de fenomenale door piano gedragen titeltrack, het mijmerende Colosseum (heel fijne koortjes duwen het de stratosfeer in) en het subtiel gearrangeerde en met sfeervol banjogepluk ondersteunde Neptulius.

Het karakter van het album maakt het met 17 nummers echter wel een lange zit. Cotillions gaat fenomenaal van start en houdt de luisteraars op alle fronten bij de les. Maar gaandeweg worden de écht pakkende nummers meer schaars en het aantal iets minder beklijvende tracks groter. Zonder het nu expliciet te willen vergelijken met Mellon Collie And The Infinite Sadness – dit is tenslotte echt een volledig ander werkstuk – kan je wel stellen dat dubbelalbum Cotillions exact hetzelfde euvel heeft als dat dubbelalbum en dat is dat de hoeveelheid werk het totaal topzwaar maakt. Als geheel is het daarom lastig te verteren, waar het vorig Pumpkins-album Shiny And Oh So Bright Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun en ook soloplaat Ogilala juist door hun compactheid deden verlangen naar meer. Dat gezegd, Cotillions is een op alle fronten onderscheidend uitstapje en laat goed horen waarom Corgan sommige albums als solo-artiest uitbrengt en andere als vehikel voor zijn band gebruikt, ondanks dat hij in alle gevallen de drijvende creative kracht achter het werk is. En eer je al dan niet skippend bij afsluiter Anon bent aangekomen, blijf je hoe dan ook met bloedend hart achter.