Wilco
Star Wars
Niemand is jarig. En toch is het feest. Er staat geen dubbeldrank op tafel, waarde lezers, het feestje is van muzikale aard. Er is een nieuw album van Wilco verschenen. Het album draagt de titel Star Wars; dat klinkt toch wel erg jaren tachtig. En in de gruizige en ogenschijnlijke losse productie lijkt de band naast alle productionele moderniteiten te grijpen en vooral erop los te raggen. Maar luister nog eens goed. Hoe zeer het album ook gekenschetst wordt door een op gitaarriffs gestoelde aanpak in nummers die zowat in een jamsessie tot stand te lijken zijn gekomen, is bij tweede, toch zeker bij derde beluistering duidelijk dat de nummers niet alleen zorgvuldig geschreven zijn, ze zijn ook juist bedoeld om de gruizigheid te omarmen en ten toon te stellen. Niet omwille van die gruizigheid zelve, maar omdat juist zo het karakter van het album het beste tot uitdrukking komt.
Geen uitgebreide marketingaanpak, geen maanden vooruitblikken op hoe het album zou gaan klinken, vrijdag was het er opeens. En iedereen mag het horen. Het lijkt wel alsof het twintigjarig bestaan van de band Jeff ertoe verleid heeft dit album als presentje aan de wereld aan te bieden. Er was eind vorig jaar al een fraaie verzamelaar, maar dit is toch echt een volledig nieuwe Wilco. De rauwheid en energie springen van het album af, dat beging al bij het instrumentale openingsnummer EKG. De opening van het tweede nummer, More, doet in de verte nog denken aan het Nirvana van Kurt Cobain. Die gedachte verdwijnt echter snel weer als de zang in het nummer is ingezet. De zanglijnen geven het lied in al zijn ongepolijstheid een zweem van Beach Boys maar zodra de laatste minuut van het nummer aanbreekt en de gitaar er dwars doorheen scheurt, is die gedachte verdwenen als sneeuw voor de zon.
Waren de Beach Boys en Beatles al bedreven in het smeden van liedjes met een wat uitgebreider instrumentarium en volop gebruik van wat toen state of the art technologie was, het is bijzonder hoe Jeff Tweedy luisterliedjes met rauwe rand weet te maken zodanig dat ze aanlokkelijk blijven zelfs als je niet van raggende gitaar houdt. Natuurlijk, de kwaliteit van de band heeft nooit ter discussie gestaan. In The Joke Explained vermengen de geesten van John Lennon, Bob Dylan en Tom Petty zich terwijl ze hebben staan samen jammen met een willekeurige punkband; het zegt veel over de klasse van de band dat uit deze samensmelting een nummer ontstaat dat al die karaktertrekken in zich verenigt en toch blijft klinken als Wilco.
Het negende album alweer van Wilco. Niet een album dat de band kan maken of breken. Het is vooral een album dat laat zien dat de band niet is blijven stilstaan en dat er, weliswaar vanuit vertrouwd alt country idioom een album gesmeed is dat tot de fine fleur van het oeuvre van Wilco gerekend mag worden. Hier klinkt Taste The Ceiling weer eens een keer. Americana punk. Is dat waar Wilco voor staat? Laten we er geen Star Wars over beginnen. Niet alleen het leven is daarvoor te mooi. Hoe je het album ook wil categoriseren, Wilco laat andermaal zien dat grenzen in de muziek vooral grenzen in onze gedachten zijn. Een mooi album.
Tracklisting Star Wars:
- EKG
- More…
- Random Name Generator
- The Joke Explained
- You Satellite
- Taste The Ceiling
- Pickled Ginger
- Where Do I Begin
- Cold Slope
- King Of You
- Magnetized