×

Recensie

Rock

09 september 2016

Wilco

Schmilco

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Anti/Epitaph

Schmilco Wilco Rock 3.5 Wilco – Schmilco Written in Music https://writteninmusic.com

Na 9 albums behoeft Wilco geen introductie meer. Als je Wilco niet kent heb je frontman Jeff Tweedy misschien eens gehoord met Uncle Tupelo, Billy Brag en opduikend in vele andere muzikale projecten. Dat Wilco en Tweedy een grote speler zijn voor de hedendaagse pop-. rock-, en(alt) country muziek moge duidelijk zijn. Toch lijkt het zo te zijn dat met name Tweedy dit succes steeds minder serieus neemt. Zijn cameo in de politieke comedyserie Parks and Recreation is hier een goed voorbeeld van, maar ook de spuuglelijke albumhoes van vorig album Star Wars laat hier geen twijfel over bestaan. Nu is daar Schmilco, een titel die draait om schm-reduplicatie: een Amerikaanse woordgrap die draait om het herhalen van woorden, waarbij het tweede woord aan het begin vervangen wordt door “schm” (zie bijvoorbeeld ook fancy schmancy). Dit alles om sarcasme of een tegenstelling aan te duiden. Tot slot is daar nog de kinderlijke, maar zwarte humoristische albumhoes van striptekenaar Joan Cornellà om het bespottelijke zooitje helemaal af te maken.

Toch klinkt de band op dit album donkerder en serieuzer op tekstueel gebied. Het begint nog onschuldig in opener Normal American Kids, als Tweedy zijn jeugd bezingt. Onderwerpen als opgroeien, zelftwijfel, de angst om “normaal’ te zijn en de verwarring van politiek worden op een luchtige manier bezongen. Zelfs het tekstueel droevige Cry All Day – vol emotionele verwarring en huilbuien – klinkt luchtig, alsof het allemaal niet zo erg is.  Zelfs als later de dood en nostalgische herinneringen aan zowel zijn moeder als opa worden bezongen komt de donkere lading niet echt over. Misschien was dit de bedoeling? Zien we het leven wel te somber in? Alsof Tweedy wil zeggen “oké, shit happens, nou en!…” Anderzijds trekt hij wel het geluk in twijfel in het lied Happiness en behandelt het als een ziekte: “Happiness depends on who you blame”

Dat luchtige toontje komt ook muzikaal sterk naar voren. Luchtig zomerse rock kabbelt voor, met luie zang en veel akoestische gitaren. Vleugjes blues, bar rock en alt country zijn gebruikelijk , maar worden verweven met de lome sfeer,  Soms kennen de liedjes een tempoversnelling en soms is daar een chaotisch klinkende elektrische gitaar, maar deze elementen worden vaak ingezet als verrassingsaanval. De track Common Sense – wat vertaald naar zoiets als “gezond verstand’ – klinkt bewust als een rommelige, freaky jam waar alle instrumentatie over elkaar heen buitelt en vooral de elektrische gitaar erg bevreemdend klinkt. Alsof het lied op een instrumentale manier aan de luisteraar vraagt “wat nou, als je alle gezond verstand verloren hebt? ” Vreemde percussie en tegendraadse gitaarsolo’s duiken wel vaker kortstondig op, maar vaak klinkt Schmilco simpel, zomers en losjes gespeeld, Dat losse karakter van het album geeft de algehele sfeer wat nonchalant over zich.

Het nonchalante sfeertje komt dus zowel  tekstueel als muzikaal sterk naar voren. Ergens botst dit en maakt het een album dat op 2 gedachten hinkt: zomers en onbezorgd, maar ook donker en emotioneel. Moeten we hier nu van genieten, met een biertje in de hand en lekker luierend in de zon? Of moeten we het trieste inzien van de licht bijtende, emotionele teksten? Ach, wie interesseert dat nou…niemand!



  1. Normal American Kids
  2. If I Ever Was A Child
  3. Cry All Day
  4. Common Sense
  5. Nope
  6. Someone To Lose
  7. Happiness
  8. Quarters
  9. Locator
  10. Shrug And Destroy
  11. We Aren't The World (Safety Girl)
  12. Just Say Goodbye