Wieb Zigtema is niet bepaald nat achter de oren. In januari 1979 voegde hij zich bij de jonge punky popband The Rousers. Hiermee bracht hij twee albums uit begin jaren tachtig. Een paar jaar later maakte Zigtema naam met  The Thought, een band waarvan de wat psychedelische, door toetsen gekleurde muziek redelijk goed aansloeg buiten het hitparadecircuit. Zelfs Amerika lonkte. In de jaren negentig bleef Zigtema actief aan het front met Shoot The Moon. De afgelopen tien jaar stonden in het teken van solowerk in de luwte.

The Willows Weep is de eerste release van Wieb Zigtema in een lange tijd. Hij draagt het album op aan zijn oude bandmaat uit The Rousers en The Thought, Cock de Jong, die in 2011 overleed. De wat melancholieke folkpop op The Willows Weep is smaakvol, stemmig en over het algemeen ingetogen. Zoals Zigtema al vertelde: “Als je ouder wordt raak je allergisch voor onzin”. Heel af en toe lijkt de geest van Green On Red of Sixteen Horsepower over dit album te waaien, maar over het algemeen houdt Zigtema het wat minder confronterend. Dat zorgt er wel voor dat het album met vijftien tracks wat aan stootkracht inboet. Sommige nummers lopen alweer naar hun einde voordat ze je echt gegrepen hebben.

Het indringende To See My Love Corrupted kent dat probleem niet: Zigtema legt venijn in zijn zang en de gitaar mag ook even uithalen. Less Of Me, met zijn beatinvloeden en fluit, zorgt voor een verbreding van het palet zodat we niet alleen folk en roots te horen krijgen. Ook het wederom niet lichtzinnige Comparing Scars is meer dan folkpop; Zigtema’s naakte voordracht wordt omlijst door een stemmig klanktapijt dat niet zou misstaan op een Nits-song.

The Willows Weep is een plaat die vijftien nummers lang kwaliteit biedt zonder echt uit te halen. Het album lijkt daardoor wat te kabbelen. De gemiddelde songlengte is een minuut of drie en met zijn muzikaal gematigde aanpak tilt Zigtema niet alle songs tot memorabele hoogte. Hij overtuigt met de titelsong, The Willows Weep: een desolate harmonica, een droge begeleiding en een spookachtige piano zorgen voor een van de betere stukken. Een ander hoogtepunt is Eldorado, een wat mysterieuze track met een verrassend verloop. Psychedelische gitaren en een priemende bas kleuren deze welkome trip. Tegen het einde doen we met The Killhersong nog even een Amerikaanse woestijnstadje aan.

Zo weet Zigtema, die op dit album wordt bijgestaan door klinkende namen als Anne Soldaat, Tim Knol en Tineke Schoemaker, een consistent album neer te leggen. Een album dat nogal ingetogen blijft maar dat door een constant niveau en handvol uitschieters de aandacht vasthoudt.