De jonge Canadese zangeres Whitney Rose schrijft haar eigen songwerk schrijft  waarin de geest van  Kitty Wells, Dolly Parton en Patsy Cline rondwaart, gerespecteerde countrytantes die ze samen Met Hank Williams en Johnny Cash ontdekte op de jukebox in de bar van haar grootouders. In Toronto belandt ze in het folkcircuit maar de countrytraditie blijft de basis van het repertoire. Whitney combineert dat weergaloos met vintage pop op het bijzonder toepasselijk getitelde Heartbreaker Of The Year. De wegen van Whitney Rose en Raoul Malo, de frontman van The Mavericks, kruisen zich op enkele Canadese tournees en dat leidt tot een bijzonder geslaagde samenwerking in de studio voor de opvolger van haar debuut.

Begin dit jaar was er nog een epeetje, South Texas Suite, een eerbetoon aan haar nieuwe thuishaven Austin. Nu is er met Rule 62 een volwaardige langspeler, opnieuw onder hoede van Malo in Nashville, die beter dan ooit de intrinsieke klasse als zangeres illustreert. De derde langspeler is geïnspireerd door het door de club van anonieme alcoholisten aangeleverde devies ‘dont  take yourself  to dammned serious’. Bijzonder wijze, zelf relativerende raad die Whitney ter harte neemt.

Het door barrelpiano en fiddle ondersteunde I Don’t Want Half (I Just Want Out) gaat weliswaar over een vechtscheiding maar draaft onbekommerd op een luchtige airtje. Arizona trekt de lijn verder door op een sprankelende Tex-Mex ritmiek, terwijl de sterren van de hemel gezongen worden in Better Be My Baby met een aangename smartelijke snik die enigszins aan de flamboyante Ronnie Spector herinnert tijdens haar gloriejaren.

Er zijn weerom bijzonder fraaie duetten met Malo, You Never Cross My Mind en bovenal You Don’t Scare Me dat met de knappe western instrumentatie aangename herinneringen aan het werk van Lee Hazlewood oproept. I Can’t Stop Shakin’ is onderkoelde soulstuff, terwijl accordeontonen in het van Joseph New geleende Tied To The Wheel de oversteek van de Rio Grande begeleiden.

Als het verhalend songwerk eraan komt wordt het nog sterker in countrygetint sleepwerk zoals Truckers Funeral en Wake Me In Wyoming.  Whitneys opleiding en ervaring in de journalistiek is daar ongetwijfeld  niet vreemd aan. Ik kan me moeiteloos duizend minder aangename bezigheden voorstellen dan onbekommerd door de ballroom te walsen op de tonen van You’re A Mess, of nog beter de boots uitslaan op de plankenvloer van de saloon terwijl Time To Cry uit de muziekmachine schalt.

In de lente komt Whitney Rose naar onze contreien: op 28 april in de Media Eeklo, 30 mei in Tivoli/Vredenburg Utrecht en 1 juni Podium Duyker, Hoofddorp.