Bij sommige albums wordt wel gesproken van een gitaarmuur. Bij het beluisteren van de eerste tonen van Steal Your Heart Away kunnen we beter spreken over de Nordwand van de Eiger. Wat een monsterproductie! De gitaarpartijen zijn ontzagwekkend en niet alleen op het openingsnummer.

Forevermore overtuigt van begin tot eind en is nog beter dan het toch al niet misselijke Bad To Be Good uit 2008. Na zijn derde soloplaat Into The Light (2000) leek het er sterk op dat we David Coverdale konden afschrijven, maar Coverdale is inmiddels met zijn tweede (of is het derde) jeugd bezig. Met hulp van gitaristen Doug Aldrich en Reb Beach levert hij een dijk van een plaat af. Traditiegetrouw is de huidige Whitesnake line-up niet dezelfde als die de vorige plaat inspeelde. Nieuw zijn ditmaal bassist Michael Devin en drummer Brian Tichy die beiden goed presteren. De toekomst zal leren of zij passanten of blijvers zijn.

Het album bevat stevige hardrock waar het enthousiasme vanaf spat. Krachtige en vaak prachtige liedjes, stuwende en soms kolkende riffs, een moddervette productie en de rijpe stem van Coverdale. In de hogere regionen kan Coverdale niet meer wat hij vroeger kon, maar hij is ervaren, kent zijn beperkingen en gaat nooit over grenzen. Luister eens naarhet energieke Dogs In The Street en je begrijpt dat opa Coverdale nog lang niet is versleten. In Easier Said Than Done grijpt de band terug op de succesvolle ballads uit de 1987 periode. Ook zijn roots is Coverdale niet vergeten want in My Evil Ways horen we zelfs de boogie-woogie invloeden die in de periode van Trouble en Lovehunter nog prominent aanwezig waren in het bandgeluid.

Forevermore is goed uitgebalanceerd, bevat voldoende ballads en rockers om de aandacht vast te houden. Een paar nummers doen denken aan de samenwerking die Coverdale ooit met Jimmy Page aanging. Coverdale is zijn blues roots duidelijk nog niet vergeten. Instrumentaal is het tip top in orde. Het songmateriaal bevat tegelijk weinig verrassingen en borduurt voort op de koers die met Good To Be Bad werd ingezet. Wie had in 1975 gedacht dat Coverdale anno 2011 nog zo kon schreeuwen? Petje af voor deze puike plaat.