De tweede Whitehorse – alias het Canadese echtpaar Melissa McClelland en Luke Doucet – begint me steeds beter te bevallen, al ging het wennen met de nodige ergernis gepaard.

Nog steeds vind ik het jammer dat producer Doucet sommige nummers met halfhartige grunge dacht te moeten versieren, en doet zijn stem me in de steviger solobijdragen denken aan de stoerheid van Kuifje in een reeds lang leeg gejaagd Afrika. Verder mis ik in de teksten van Melissa (songleverancier van het duo) de precisie die bij goede popliedjes hoort, een gebrek dat door de schaarse en moeizame vondsten niet wordt gecompenseerd.

Bij iedere beluistering staat hier echter meer tegenover. McClelland beschikt over een meisjesachtig helder timbre, toch zingt ze gek genoeg met een rokerige sensualiteit die nooit in aanstellerij ontaardt. De vreugde in haar aandeel op Devil’s Got a Gun roept zelfs even herinneringen op aan Walking on Sunshine van Katrina & the Waves, zij het dat McClelland (ook) hier een vederlicht raffinement aan de dag legt dat haar bijna twintig jaar oudere collega uit Kansas niet in huis heeft. Melissa weet bovendien Luke in de samenzang een aantal divisies omhoog te stuwen. Gesteund door zijn vrouw klinkt hij niet langer als een zichzelf overschreeuwend jochie maar als een serieuze vocale partner.

Naarmate je langer volhoudt, neemt ook de irritatie over Doucets productionele aanpak sterk af. Achilles, Desire en Radiation Blues gaan wat mij betreft ten onder aan misplaatste herrie, maar in de andere songs blijken de geluidseffecten bij aandachtiger toehoren wel degelijk zin te hebben. Dit geldt zowel in het functionele contrast met als in de paradoxale ondersteuning van uitgesproken lyrische zangpartijen. Respectievelijke voorbeelden: Mismatched Eyes en Cold July.

Kortom, dit album is gemaakt met veel meer muzikale intelligentie dan me bij de eerste draaibeurten opviel.