Precies op het moment dat ik dit album afspeel, begint mijn buurman met zijn elektrische heggenschaar de tuin bij te werken. Wat me als eerste opvalt is dat ik de gitaar en heggenschaar dikwijls niet van elkaar kan onderscheiden, het vult elkaar aan als het ware. Veel zegt dit niet over de fanatiek, maar monotoon klinkende heggenschaar van mijn buurman. Wel zegt het veel over het geluid van White Suns. Op dit album klinken instrumenten namelijk dikwijls niet hoe ze zouden “moeten” klinken.

De band maakt in essentie noiserock, maar van echte rock zijn maar flarden te bespeuren. Zowel gitaar, synthesizers en basgitaar zitten zo onder de effecten dat het soms lastig te onderscheiden is welk instrument welke rol inneemt. De drums en vocalen zorgen voor de houvast in de muziek, zij zijn het bindmiddel en laten het geheel niet teveel verzanden in een grote brei. Die houvast betekend overigens niet dat de nummers heel gestructureerd zijn, want een chaotische bak herrie is het vaak wel. Door een combinatie van oude industrial, drone, noise en experimentele rock wordt een geluid gecreëerd dat soms spookachtig is en dan weer maniakaal. Vooral de vocalen zorgen voor de nodige emotie in de anders kille, afstandelijke muziek. Gefluister kan in de volgende minuut omslaan in een getergde krijs, vergezeld van harde drumklappen, zodat nummers worden voorzien van de dynamiek en afwisseling die ze nodig hebben.

Genregenootjes van White Suns zijn onder andere Wolf Eyes, Sightings en Hair Police. Vooral voor liefhebbers van deze bands is Totem een dikke aanrader. Ook voor andere muzikale avonturiers, die niet vies zijn van een beetje herrie, is dit album zeker erg aan te bevelen. Als je graag naar de heggenschaar van de buurman luistert kun je hier natuurlijk ook niet omheen.