Dit debuutalbum van het Schotse WHITE komt uit bij het Nederlandse Gentlemen Recordings. Mede daardoor heeft de band uit Glasgow al een aantal interessante optredens in Nederland in de agenda staan. De ep en diverse singles die aan dit album voorafgingen zorgden sowieso al voor de nodige aandacht in de media.

Met hun dik geproduceerde mix van indie, new wave, disco, funk en pop gaat WHITE dit jaar ongetwijfeld lekker scoren op de diverse (festival)podia. Voeg daarbij de kameleontische zang van Leon Condie, waardoor WHITE herinneringen oproept aan de meest uiteenlopende namen (van David Bowie tot Starsailor en The Rapture), en je hebt een prima recept voor succes. Vergeleken met de juist genoemde namen klinkt WHITE wel beduidend ‘grootser’, ‘geproduceerder’ en minder authentiek.

Living Fiction – een van de singles van het album – en het hierop volgende Fight The Feeling zijn vlotte, stevige dansbare songs met vleugen funk en disco. Sweat is eigenlijk gewoon een dancetrack met wat rave-invloeden en How Can You Get Love So Wrong is het soort glimmende synthesizerpop dat de klok terugzet naar midden jaren tachtig.

WHITE weet dus donders goed hoe je goed uit de speakers kunt knallen zonder vol voor de commercie te gaan. Toch klinkt de band interessanter op de momenten dat men wat rafelrandjes toelaat. Future Pleasures laat disco- en wave-sferen horen maar is ook net even scherper dankzij vinnige punkfunk-gitaren. Blush stampt, net als meerdere tracks op de plaat, lekker door maar is net even sfeervoller, vooral dankzij een fraaie, diepe, fijn doorkloppende bas. Hand claps en saxofoon zetten de punten stevig op de i. Alleen de koebel ontbreekt nog. Via een uitgekiende mix van snel, mid-tempo en langzaam belanden we aan het einde van het album waar WHITE nog de uitgelaten punky trance van Hit Hit Hit lanceert en de lekker funkende, tegendraadse track Private Lives neerlegt.

Het debuut van WHITE doet zijn titel eer aan. Lekker dansbaar en ook opwindend. Op de titeltrack klinkt het dan ook uitnodigend: ‘Love yourself, touch yourself!’ De band stopt heel veel ideeën en invloeden in dit debuut waarbij men duidelijk niets aan het toeval wil overlaten en zich laat klaarstomen voor een groot publiek. Voor de lange termijn lijkt de wel raadzaam dat de band één stijl verder uitdiept en het ook wat subtieler en ruwer houdt. Dit zal uiteindelijk nog meer impact geven dan dit bruisende, stevig aangezette debuut.