James Petralli verkeert in een euforische creatieve winning mood als White Denim in de lente van 2019 Side Effects uitbrengt. Optimistisch kondigt hij vrijwel een jaar later aan dat de band op zeer kort termijn de studio induikt om het vervolg te voltooien. Ook bij dit uit Texas afkomstige gezelschap loopt het allemaal anders als de pandemie er een winterse aanslag op pleegt, en James Petralli genoodzaakt het werk stillegt. Het gezin van Petralli verlaat de dorre woestijngronden van Texas om in het altijd zonnige Los Angeles te gaan wonen. Vanwege de terminale zorg voor zijn vader onderbreken ze tijdelijk dit proces, maar na diens overlijden in het voorjaar van 2021 vestigen ze zich definitief aan de westkust van Californië.

Een andere omgeving zorgt voor een gezonde heroverweging. James Petralli pakt het do it yourself principe breed op. Vanwege de wereldwijde ontwikkelingsstilstand benut hij de vrijgekomen tijd om zijn kinderen thuis met zelfstudie te onderwijzen. En eigenlijk leidt dit creatieve proces uiteindelijk weer tot winst, winst die hij vervolgens gemotiveerd benut om aan de doorstart van White Denim te werken. De freakende experimentele stoner invloeden van de voorgangers verdwijnen naar de achtergrond, 12 ligt dichter bij hem zelf, bij het hart van White Denim. Daar past dus een hoog feestend funkgehalte bij, maar White Denim zou White Denim niet zijn om ook nu weer de inspiratie uit een veelvoud van stijlen te putten.

Een onuitputtelijke inspiratiebron die 12 prachtige meesterwerkjes oplevert. Toch staat 12 niet alleen voor het aantal liedjes op het album, het is ook de twaalfde White Denim plaat. Hoe eenvoudig kort en krachtig kan je het formuleren. Zo barst Light On in solerend gitaargekrijs en rondfladderend retro fluitspel los, waarna driekwarts jazzmaten het evenwicht al snel terugbrengen. Niks nieuws onder de zon, maar weer net zo heerlijk eigenzinnig zoals we van James Petralli gewend zijn. En James Petralli? Die wandelt gewoon ontspannen door zijn liedjes heen, als een makelaar die zijn huis op de markt zet. Elk nummer is een andere kamertje, met een ander deurtje en een ander sleuteltje om deze te openen. Light On is een donker zolderkamertje, waar door de spleten van het krakkemikkige verval zonlicht naar binnendringt.

De vrolijke Econolining folkrock is een natuurgroene ruimte met een veelvoud aan planten en bloemen. Een beetje hippie ideologie en vooral vredelievend gewoon. De eenvoud van het klein houden. Ondertussen is er een ondeugende Flash Bare Ass jamsessie in de kelder gaande en bereidt dochterlief zich in de badkamer voor op een Look Good stapavondje. Het heeft de erfenis van Prince, zwoel en met rauwe kopstem gezongen. Een tikkeltje retrodisco met een hoog funkgehalte. Singer-songwriter Jessie Payo laat haar sexappeal spreken en de eveneens uit Texas afkomstige soulzangeres Tameca Jones biedt haar ervaringen aan. James Petralli is gelukkig met White Denim 2.0. Het net zo heerlijk funkende Second Dimension heeft een gospel ondertoon. De zoektocht naar het geloof, en vooral het hervonden geloof in zichzelf.

I Still Exist, de wederopstanding, maar dan wel de zoete toverballenautomaat variant. Uiteindelijk smaken de snoepjes allemaal hetzelfde, het verschil zit hem in de kleurrijke lagen. Your Future As God speelt met avontuurlijke jazzy tempowisselingen, haaks bochtwerk en de gedreven roffelende drumpartijen van Matt Young. In een reiskoffer smokkelen ze de Texaanse psychedelica de grens over. Dit goedje wordt in Swinging Door geconsumeerd. Ze geven de hasjpijp aan Sima Cunningham en Macie Stewart van Finom door, die vervolgens flink aan hun trekken komen. Het donkere We Can Move Along verwijst tevens naar vintage White Denim, al heeft James Petralli veel van de vroegere gekte met zijn jeugdigheid begraven. De COVID nasleep hakt er wel degelijk in, het is net wat zelfbewuster.

Het sentiment druipt van het melancholische Hand Out Giving af. Matt Young geeft tijdelijk het drumstokje aan Eric Slick door. Kerstsoul voor de winterse koude maanden en het is passend om vervolgens de plaat om te keren en Light On weer te draaien. Dan vergeet je echter het warm geblazen Precious Child eindspel, het gezinsgeluk dicht bij huis. Het gaat White Denim net te gemakkelijk af. Is het daardoor minder dan zijn voorgangers? Ja inderdaad. Het zijn gelijk al gesettelde tracks, te vanzelfsprekend waardoor het avontuur soms wat lastiger te vinden is.