Wendy Hoogendijk
Radiostilte
Radiostilte is het debuut van de in Rotterdam wonende zangeres, theatermaker en verhalenzoeker Wendy Hoogendijk. Eind april 2012 werd haar toen 55-jarige vader Willem Hoogendijk dood gereden door een dronken automobilist. In één klap was ze haar vader en beste vriend kwijt. “Twee jaar lang wist ik niet wat ik met deze grote en nieuwe emoties aan moet,” schrijft ze in het mooi uitgevoerde cd-boekje. ” Ik ben gaan reizen door Zuid-Amerika om de stilte op te zoeken en mijn emoties toe te laten. Daar ontstond het nummer Reis door de nacht.” Het is de zesde track van het 11 nummers tellende album. “Soms haalt het leven rare fratsen met je uit,” schrijft ze ook. “En word je flink op de proef gesteld. Maar wat wordt je volgende stap? Mijn stap kreeg de vorm van een theatervoorstelling en deze cd.”
Ze leerde gitarist/componist/arrangeur Freek Dicke kennen die werkte met Bennie Nijman, Lenny Kuhr, Renze Ferwerda en Arlinda Lima. Hij componeerde de muziek bij haar teksten en die is zeer goed en gevarieerd en benadrukt de emotionele lading van Wendy’s teksten op de juiste manier. Met behalve Freek Dicke Paulo Bouwman op gitaar, Berry Janssen op basgitaar en Udo Demandt op drums en percussie nam Wendy Hoogendijk het album op in de studio van Rockstar Recordings in België olv opnametechnicus Peter Bulkens. Op verschillende tracks spelen nog diverse musici mee: Dieter Limburg (sopraan-en altsax), Alain van Zeveren (accordeon), Ronn Andriessen (piano, keyboard) en Sybren van Doesem (trompet, bugel).
Het album begint heel vrolijk met het nummer Zin. Met fluiten, klappen, een lekkere groove, een sfeervolle trompetsound. Het leven lacht haar toe. “Ik loop over de brug naar het leven in de stad,” zingt Wendy. “Ik ga nog niet naar huis.” Dit is een prima Nederlandstalige popsong, met passie gezongen. Maar dan in tweede song Stalen Uniform verandert alles plotsklaps. Wendy zingt vanuit het perspectief van de politieagent die het slechte nieuws komt vertellen. “Ik ben de mol, diegene die zegt, het spijt me, het feest is voorbij,” zingt ze, wisselt af tussen zang- en spreekstem, zo komt het tragische verhaal over haar vader’ s dood goed binnen. De gitaren klinken wel lichtvoetig maar met een ondertoon van verdriet.
En dan knalt in Ik mis mij nu al Paulo Bouwman’s rockgitaar erin. Wendy zingt vanuit het perspectief van haar dode vader: “Ik mis mij nu al. Van mijn maag tot waar het stokt. Ik mis mij nu al. Het is nog veel te vroeg.” “Ik ben een ruimtevaarder, in de stilte blijf ik zweven.” “Ik word wakker in een rare wereld aan de overkant.” Die zin “Ik mis mij nu al” blijft in je hoofd hangen. En die verandert in “Ik mis jou nu al.” Dit gaat door merg en been, wordt nog stevig geaccentueerd door Paulo’s rockende gitaarsolo. In deze song verwoordt Wendy Hoogendijk heel indringend haar radeloosheid na haar vader’s dood en hoe zij hem mist.
En dan begint track 4 Kleine vogel met het geluid van een speeldoosje. Hierin verwoordt Wendy heel treffend de relatie vader-dochter. “Groei door te schreeuwen, groei door te dromen,” zingt ze. Het voelt alsof de song is geschreven vanuit het perspectief van haar vader die de kleine Wendy wil beschermen. Maar in feite maakt ze hier het persoonlijke ook universeel. Dat geldt in feite voor het hele album. Omdat ieder mens met de dood van dierbaren te maken zal krijgen en voor ieder zal dat anders zijn. De door Dieter Limbourg gespeelde sopraansax kleurt het nummer met treffende noten.
In de volgende track Door gebruikt Wendy Hoogendijk haar spreekstem als ze allerlei gebeurtenissen in haar dagelijkse leven vertelt. Zoals ‘die fucking tram die rijdt nog steeds’. Het dagelijkse leven gaat gewoon door alsof er niks is gebeurd. Dan een schreeuw: stop met draaien, blijf verdomme stilstaan. Jongens er is iemand doodgegaan.” Hier voel je als luisteraar de impact die een dodelijk verkeersongeval heeft op de nabestaanden.
In Reis door de Nacht zingt ze, denkend aan haar vader: ” Ik sta hier aan de kade terwijl ik denk aan waar je bent. Mag ik je nog één keer zien.” “We lopen door een verlaten straat als jij over de hemel praat.” Het zijn zinnen die raken in het hart. En dan de muziek erbij zoals de door Alain van Zeveren bespeelde accordeon. En de carrousel van emoties draait door in songs als De Lijst, muzikaal een song vol dynamiek, tekstueel verwijzend naar de herdenking van verkeersslachtoffers. “Jij, jij, jij, jij staat op de lijst.” Ongeloof: “Jouw naam die hoort hier niet.” En nog een keer zingt Wendy vanuit het perspectief van haar vader in het dromerige en filmische Hier aan de overkant. Lichtvoetige gitaarklanken met een melancholieke ondertoon, soms jazzy en prettig om naar te luisteren.
Vervolgens komt er een emotioneel rustpunt in Negen Levens aan de Copacabana waar Paulo Bouwman de cavaquinho bespeelt en met een mooi Braziliaans accent in het Portugees zingt. Dit is een verrassende mix van Nederlands en Braziliaans, muzikaal een mix van bossa nova en een samba cançao. Van de Copacabana reist ze naar Rotterdam. “Rotterdam, je flirt met mij elke dag.” Wendy Hoogendijk brengt een prachtige ode aan haar woonplaats met fraaie zinnen als “je bent de stad van verleiding, gekleed in een chique pak.”
Tot slot zingt ze in Retour Afzender over ‘de laatste kaart die ik je schreef heeft de postbode teruggestuurd.” Ze verwijst ook naar deze tijd: “David Bowie is ook dood maar dat is vast bij jou bekend.” Ze stuurt haar vader postuum toch nog een kaart waarin ze schrijft over de veranderingen in haar leven, over wat er met zijn spullen (zijn bril, zijn motor en zelf ontworpen fiets) is gebeurd. Het is muzikaal met klasse ingekleurd zoals alle songs op dit album dat emotioneel zeer geladen is zonder dat het zwaar wordt. Muzikaal en tekstueel is Radiostilte een sterk album dat het verdient om gehoord te worden. En dat van grote betekenis kan zijn voor verkeersslachtoffers, nabestaanden, hulpverleners en beleidsmakers.