Het is alweer bijna tien jaar geleden dat We Were Promised Jetpacks zich aandiende, vanuit Glasgow. De energieke, ruwe indiepop/rock van het debuutalbum These Four Walls bracht de groep rap naar het Europese vasteland en de VS.

Met de derde plaat Unravelling (2014) liet de band horen doorgegroeid te zijn; een rijker geluid, soms dromeriger, psychedelischer dan weer stevig uithalend. The More I Sleep The Less I Dream laat horen dat de band niet bang is om de veren van de eerste jaren verder van zich af te schudden. Het kwartet werkte met producer Jonathan Low (The National, Sufjan Stevens, Kurt Vile, The War on Drugs) en het resultaat is een verzorgd klinkend album dat inderdaad weer een paar stappen verder verwijderd is van het debuut. De bandleden, die elkaar vonden op de middelbare school, zijn inmiddels dertigers en dat is te horen.

Impossible is de statige albumopener, een voorportaal dat nog niet zoveel weggeeft. Met de krachtige indierock van In Light komt de band dan echt los en ontvouwt zich een album dat dankzij Lows productie en de ervaring van de band stevig in zijn schoenen staat. Doorleefd maar met een uitgekiend, verzorgd geluid. Tracks als Hanging In en Improbable zijn prima, robuuste indierockers die het album lekker op gang houden zonder nu echt bijzonder te zijn. Hierna zakt het album een tikje in qua composities en overtuigingskracht en blijkt dat zanger Adam John Thompson niet op elke track optimaal tot zijn recht komt. Toch valt er ook op de mindere songs nog zeker het een en ander te halen; de band zakt nergens door het ijs.

We Were Promised Jetpacks weet echter absoluut een gevoelige snaar te raken met de doorleefde, geëmotioneerde new wave van Someones Else’s Problem waarop Thompson zich mooi laat gaan. De gitaarstormen van het dynamische Make It Easier houden vervolgens de aandacht met kracht vast. Ook hier weer indringende zang van Thompson. Dit zijn songs waarmee We Were Promised Jetpacks laat horen een vaste waarde te zijn geworden in de Britse indierock en relevanter te zijn dan vele andere bands die ooit flavour of the month waren de afgelopen tien, vijftien jaar. Het einde van de plaat is ook weer niet te versmaden: Repeating Patterns is een en al strakke, grootse gitaren in een geweldige samenspraak met Thompson, die een falset afwisselt met venijnige zang. Dit is big music met de voeten stevig op de grond. De aanvankelijk ingetogen titeltrack blijkt vol onderhuidse spanning te zitten die met enkele vurige uithalen aan de oppervlakte komt.

Het Schotse viertal lost de belofte van de vorige plaat Unravelling dan ook zeker in, ook al bereikt de band nog geen grotere hoogten op deze vierde, bij vlagen uitstekende plaat. De potentie is er echter nog steeds.