Alsof het nog niet zomers genoeg is! Man, wat een heerlijk, zonnig liedje is False Start, dat na het 51 seconden durende openingsdeuntje /// (zo heet het echt) is te horen op Towards, van We Were Evergreen. Valse start? Nee hoor. Jongens en meisje met humor. Uit Frankrijk nog wel. Hoewel ze tegenwoordig in Londen wonen.

We Were Evergreen is geen onbekende formatie in ons land. Zo deed het drietal inmiddels festivals als Into The Great Wide Open, Parkpop en Eurosonic aan. Michael Liot, Fabienne Débarre en William Serfass lieten daar inmiddels horen dat hun door Alt-J-producer geproduceerde debuutalbum uitpuilt van de in het verlengde van False Start liggende vrolijke deuntjes.

Op Towards is een mix te vinden van indiepop en disco. Daar worden folkelementen aan toegevoegd. Xylofoon en ukelele staan volledig in dienst van de synthesizer. Slimme popmuziek levert dat op. Ingekleurd door het prettige, licht nonchalante stemgeluid van Michael Liot, her en der ondersteund door Fabienne Débarre. Liot doet geregeld denken aan de Noor Erlend Øye, die we kennen van Kings Of Convenience en The Whitest Boy Alive, die muzikaal overigens ook nooit gek ver weg zijn. De lieflijke en bovendien beeldschone Débarre treedt wat sterker op de voorgrond in het fraaie Dormant. Dat had ze vaker mogen doen.

Liot, die ook de teksten schreef, haalt geen al te grote thema’s aan, hetgeen ook veel te veel zou contrasteren met de lichtheid van de muziek. Hij kwinkeleert wat over de liefde, het jij-en-ik-dingetje, maar hij heeft het ook in zich vervreemdende poëzie op muziek te zetten. Teksten die zonder meer multi-interpretabel zijn. Wat moeten we bijvoorbeeld met onderstaande lyriek, uit Daughters?

‘I slept like a villain and woke up inside you

The years have all vanished and swallowed up the dark

Somebody had finished the book I was writing

The ending was wrong, just went back to the start

A carpet of women rippled with silence

They’re carving me with remainders from the fir

The lake where I swam in, I melted inside it

And sang to the limits, I’ve been there once before‘

Zegt u het maar. Liot zingt het schijnbaar achteloos, wetende dat hij waarschijnlijk de enige is die de waarheid achter zijn teksten kent en er pap van kan maken.

De drie hebben maar liefst vijf jaar gewerkt aan Towards. Noeste arbeid ongetwijfeld, die je helaas niet helemaal terughoort. Al met al is het wat te vrijblijvend, willen de liedjes niet echt beklijven. Maar wie geeft een fuck, in de achtertuin, tijdens een barbecue met veel bier en wijn, halve haantjes en liters knoflooksaus? Volumeknop lekker naar rechts. Mij hoor je niet. Met dit weer geef ik bovendien zo een halve ster extra.